Ei lita utfordring

Bilder frå turen til Blegja frå Rørvika i dag tidleg Eg hadde bestemt meg for å få ned fjelltrimboka frå Blegja i dag. Har som tidlegare nemnt ganske frivillig teke på meg oppdraget... Etter å ha følgt meldingane siste dagane, kunne det bli eit lite vèrvindauge i dag tidleg. Men det såg aldeles mørkt ut i går kveld med kraftig vind og eit ausande regnvèr. Det er utruleg kor mange og store elvane blir etter ein dag regn ved kysten. Det ausa ned Heilevangstaurane på veg heim frå jobb i går... Ikkje det at eg tenkje på det til vanleg, men ein veit no aldri kva ein kan få i hovudet der inne i slikt vèr... Eg vakna for andre gong kl 6.28... Eg lydde om eg høyrde regnet, men merka berre suset frå elvane på hi sida av fjorden. Så eg stod opp og gløtta ut mellom gardinene. Eg ante konturane av Skålefjellet og Størdalsstauren og vart litt optimistisk til sinns. Eg tok turen ut på trappa og kunne faktisk sjå litt lysning oppe i alt det svarte. Då var det ikkje tvil. Det var berre å komme seg i sving å utnytte vindauget... Eg såg ikkje så nøye på klokka, men var vel på plass i Rørvika før kl 8. Medan det var opplett heime, regna det her inne... Det var ikkje lyst endå. Men det var såpass lyst at eg greitt såg stien (eg hadde med meg hovudlykta). Det var ingen andre bilar her. Då var det sikkert ikkje hjortejegarar ute i bushen heller. Heldigvis. Eg var kledd i komplett svart Arcteryx goretex...:-) Det vart fort varmt. Som venta. Janus ullongs under, var sjølvsagt i meste laget nede i bakkane. Så i tillegg til ulltrøye under, vart eg fort sveitt. Det er god lufting under armane på jakka og i sidene på buksa - det gjer seg veldig godt. Blir ikkje så klam under då Men under Rørviknipa vart forholda totalt annleis. Her i frå og opp var det jammen godt med stillongs under. For det bles. Og det er berre førbokstaven. Det var ufyseleg. Skodda låg tjukk som...ja, du veit - graut...:-) Og regnet stakk som nåler i fjeset, rett frå sør gjennom traversen. Og det var berre såvidt lys... Opps... Kva hadde eg gitt meg ut på? Men tanken på å snu streifa meg berre 5 sekund - ok - 10 då..! Eg kom meg i ly bak ein stein og fann fram den nye vindtette hua og hanskar. Det var berre å tette igjen alt frå topp til tå...! Etter ei skikkeleg vindkule, der eg berre måtte trive tak i næraste stein, var det omlag som engelen Gabriel skulle vise seg frå himmelen. Frå nærast bekmørke, vart nemleg alt lyst! Eg vart berre ståande og måpe. Skodda fordufta heilt, og eg såg blå himmel der oppe! Utruleg rar oppleving... Det var likevel berre snakk om to-tre minutt før alt var berre eit einaste inferno igjen. Skodda kom svart og fæl som ein vegg ned Nipevatnet. Men denne opplevinga gav meg iallefall såpass vatn på mølla at eg berre la til ny peising oppover. Det var kanskje eit teikn frå gudane....:-) Kva veit eg? Største problemet opp gjennom all steinen og urane var kanskje ikkje skodda. No var eg rett nok litt ute av kurs nokre minuttar, men det retta eg fort opp. Og i dag var verkeleg alle vardane som eg har vore med på å sett opp gode å ha! Nei, største utfordringa var dei glatte steinane. Ikkje nok med det - vinden var så sterk at det var vanskeleg å fote seg av den grunn òg. Dobbel utfording kan eg seie... Så det var all grunn til å ta det heilt piano. Stavane sette eg i frå meg på den faste plassen i første ura ved Nipevatnet. Dei er berre i veien opp gjennom urane. I dag var det eit must, for eg var ned på alle fire like mykje som på to oppover. Sleipt, bratt og nesten ikkje sikt. I tillegg var det blautt under grusen i ura mot toppen etter flodbølgja. Det gjorde det ekstra møysommeleg. Eg trakka gjennom gruslaget og sklei attende heile tida. Eg tenkte på det der oppe under toppen, då eg tok meg ein støyt saft, om eg hadde hatt liknande utfordringar her oppe før... Svaret trur eg gav seg sjølv...! Det låg nokre nye snøflekkar av året heilt ved toppen. Nokre oppe på sjølve platået òg. Eg hadde teke med meg broddane for alle tilfellers skuld. Men det var heilt nødvendig. Det hadde regna heilt til topps. Snøen som låg førre helg var heilt vekke. Eg tok opp siste slukta i ura og stakk nasa over kanten på topplatået. Tjukke skodde, yr og hylande vindar. Eg trekte meg litt tilbake og fann snøbrillene. Dei er utruleg gode å ha i slikt vèr. Godt at utstyret eg hadde var iorden. Eg labba bort platået til varden og kom meg i skjul av denne på nordsida. Bytte ei sveitt trøye med Brynje trøya og ullgensar frå sekken. Skifta så ut bøkene og pakka den nye inn i plast og plasserte boksen godt inn i varden. La så stein framfor. So far so good...! Men turen var berre halvveges! Ein ting var sikkert. Her var det berre å ta det heilt piano nedatt urane. Var det glatt opp, var det endå verre ned igjen... Og som sagt, vinden var ekstrem.. og kom i ubereknelege kast! Men det gjekk forsåvidt greitt ned til Nipevatnet. Ein del på alle fire inn i mellom, to kutt i venstre leggen og eitt i underarmen, ikkje verre ein må rekne med under slike forhold... Som på veg opp, kom vinden som gjennom ei trakt frå sør under Rørviknipa. Enorm kastevind. Å bli blåst overende i dette glatte steinlandskapet var ikkje ufarleg. Det gjekk på halv åtte til eg svinga ned mot vest i partiet over hytta. Då kom det seg litt med vinden. Men då begynte det sjølvsagt å regne endå meir... Det var berre å komme seg til fjords igjen... Siste delen av turen frå hytta og ned gjekk likevel heilt greitt. Det var rett nok glatt her òg, men ikkje same vinden. Sjølv om det frista å gje på litt tok eg meg i akt. Haustfargane ned lia mot Rørvika var utruleg flotte. Mest i gult og raudt. Blåbæra var veldig lette å plukke då lauva var vekke, men diverre var det berre vass-smak igjen av dei. Det stod endå massevis av blåbær frå hytta og nedover. Tja - det vart litt av ein tur. Absolutt ein tur til å minnast. Det er løye det - turane ein gjerne hugsar best er ikkje nødvendigvis solskinnsturane, men dei som har vore ruskete og utfordrande. Det er jo slikt som gjer livet interessant å leve elles òg... Det er jo kjedeleg når alt går på skinner...:-)

Fra Blegja 111008