Liv i heimen

Bilder frå turen på Eitrenipa forrige søndag Det vart litt andre bollar i ettermiddag enn stille vandringar i fjellheimen. Eldste dotter mi, Margunn, kom på overnattingsbesøk med barnebarna mine Hanna(5) og Sander(2). Veldig kjekt. Det blir altfor sjeldan høve til slikt. Og det gjev alltid litt grunn til ettertanke når ein ser kor store barnebarna er blitt. Sjølv om det ikkje nett er kvar veke eg ser dei, er det alltid kjekt at dei vil hoppe i armane på besten. Eg har visst gitt omgrepet tid ein viss spalteplass i det siste. Eg skal ikkje repetere meg sjølv for mykje. Men tid er noko eg har begynt å tenkje på meir og meir etter som åra går. Det dukka opp igjen i stad då ungane kom. Medan eg leika med Hanna på golvet seier ho brått og utan forvarsel: "besten du e helt grå i håre"... Eg lo berre godt av ho, og seier at det er no betre at håret er grått enn at det ikkje er der. Eg måtte fortelje dette til Margunn etterpå. Då seier ho at Hanna har fått det for seg at dei med grått hår snart skal dø... Eg trur nesten eg lyt ta barnebarnet mitt på fanget i morgon og fortelje ho at besten kanskje aldri har vore i betre form, og at det er lenge til han har tenkt å stryke med...:-) Ja, det er på ungane, og no barnebarna, eg ser at tida går. Eg hugsar jammen godt sjølv at eg tykte far min var gammal då han var 36 år! Ikkje rart at Hanna tykkjer eg er gammal...:-) Vel, vel slik er det. Tida går og ingen kan gjere noko med det. Ein får berre setje pris på kvardagen og sjå lyst på framtida - både for si eiga tilmålte tid og for etterkomarane.