Rasande veirgudar

Tøffe tak...På Skålefjellet tidlegare i haust med sprengde blodkar i auget..

Sjolv om eg snart skriv meir om veiret på denne bloggen enn om noko anna, MÅ eg berre nemne det i dag òg!

Det starta egentleg i dag tidleg då eg skulle på jobb, og dei melde i radioen at vegen var stengd ved Heilevang pga ras. Det hadde vore reine syndefloda om kvelden og natta, og med omslaget til mildveir var det ikkje anna å vente. Det er svært utsett for ras der inne under slike veirtilhøve. Så eg tok det ekstra roleg med kaffikoppen, og venta på korleis det skulle utvikle seg. kl 08.30 melde dei at vegen skulle opnast kl 09, så eg køyrde optimistisk innover og stilte meg pent i køa inne i Hestvika. Men det tok ikkje så lang tid før ein kar informerte om at han hadde ringt Vegmeldingsentralen. Her opplyste dei at vegen vart opna kl 12. i staden. To stive timar i bilen der inne var i meste laget. Det var heller ikkje godt å vite om dei opna då heller... Så eg snudde nasen vestover igjen ilag med ein skokk med andre bilar.

No gjekk det heller ikkje så lenge heime før nabo Magni kom innom med Firda. Vi har postkassane på same stativet. Firda? Den var no ikkje komen i stad...Så eg ringde ein kontakt i Mesta. Jau, då var vegen opna ca 10.30. I bilen igjen, og eg var i Førde i 11.30 tida. Arbeidstid frå 11.30 til 14.30 er jo egentleg ikkje så værst? Men opptakten til dagen var jo heilt sprø!

Det var dagen for den store familiefesten hjå oss i dag ilag med alle barna og barnebarna mine. I tillegg til alle Olaug sine, som bur her i julehelga, var vi 15 til middag frå kl 16 og utover. Bra liv i heimen kan du seie...:-)

No var kvelden likevel rimeleg ung då heile fylgjet drog på dør til Førde og Holmedal. Så eg heiv meg rundt, ned i kjellaren til utstyrsrommet, og fekk på meg noko lett fjellutstyr for å lufte vetet oppe i refleksløypa mi.

Lufte vetet ja...

Eg kjende veiret var på vest oppover. Elvane gjekk over alle breidder. Det sildra og rann overalt. Stien var anten ei god myr eller ei rennande elv. Litt skuffande var det at eg faktisk var litt våt på eine foten då eg kom heim. Håpet er at væta kom gjennom gamasjane og ikkje gjennom skoa. Eg trur det, for eit par av elvane eg måtte over gjekk som sagt over alle breidder i kveld.

Ved Rinda tok vinden allereie godt i kroppen. Men det var først ved Mangevatna det bar skikkeleg til. Eg fekk vindkulene noko aldeles enormt i ryggen, og vart formeleg boren opp gjennom ranane. Til vanleg er dette morosamt, men i kveld i stummande mørkna var det litt skummelt. Eg visste aldri kor tid eg låg på trynet. I tillegg kom det nokre alvorlege regn og haglebyer, som eg heldigvis òg fekk i ryggen!

Slik gjekk det opp til siste toppartiet der du svingar vestover igjen. Ganske tøft får eg seie! No har eg trudd at eg har fått oppleve det meste av vind her oppe tidlegare. Men i kveld var det aldeles rått! Eg følte meg faktisk ikkje så veldig høg i hatten lenger, åleine i bekmørkna høgt til fjells i det uveiret! For eg formeleg måtte krype fram over bergkammane siste biten mot varden...Det var komplett umogeleg å halde seg oppreist. Og det dura slik at eg trudde eg skulle få skikkeleg dott i øyra. Veirglimta flerra opp himmelen ute i havet gong etter gong. Veirgudane var aldeles rasande! Truleg var det ein kaldfront på veg forbi, vestaveir som det var. Det hadde vore utruleg mildt tidlegare på dagen....

Brått fekk vinden tak i ein flik av hetta, og hovudlykta flaug av hovudet fleire meter bortover. Dette trass i at eg hadde bandet nedom øyra bak. Eg kunne ikkje ha bandet innom hetta pga bremmen som var i vegen for lykta. Det kunne blitt veldig artig hvis batteria hadde slått seg ut av lykta her ved toppen - i kveld då eg for første gong sidan eg hadde starta på desse ekspedisjonane i mørket ikkje hadde teke med meg reservelykt ...(Eg hadde litt lys i mobilen då, men til å leite opp att batteria med den hadde vore ei håplaus affære...) Scary! Eg fekk ein støkk i livet, men heldigvis lyste den like flott!! Ekstralys skal eg iallefall hugse på neste gong!
(eller rettare - ikkje rase av garde slik at eg ikkje gidd å leite det fram før eg går...:-))..Puhh! Det var ei lise og komme seg i skjul bak varden, sjølv om vind-duren frå denne gjekk gjennom marg og bein!

Eg måtte berre bite det i meg å komme meg på heimveg før eg vart heilt gjennomfrosen. Eg tok fram vottane...Og sjølvsagt hadde eg teke med meg ein svart vott og ein svart hanske av same neven... Heilt på trynet...! Eg valna vekk noko j... på fingrane. Det her var jo heilt texas - i svarte natta, åleine i det uveiret, og langt borte frå folk. Elendige forberedelsar. Skulle jo ikkje nemnt dette, kunne jo bli tatt for reine amatøren...:-)At det ikkje er så langt opp må ikkje gå på bekostning av forberedelsane. Eg lærte meg ei ny lekse. Aldri slurve. Det kan vere ubehageleg og ikkje reint ufarleg.

Ned att fekk eg uveiret for det meste midt i fleisen! Skikkeleg tøft altså...:-) Men utruleg godt å ha skikkeleg vind- og vasstett jakke! Heldigvis var det for det meste opplett. Lenger nede er det heller ikkje så eksponert for veir og vind, så frå Svartevatnet og heim gjekk det heilt fint!

Ja, du store mi tid! Det har vore nokre artige og utfordrande opplevelsar her oppe i det siste... Men uansett - det er iallefall god kveldstrim både for sinn og skinn!
I kveld vart det i tillegg rett spanande òg.....!