"Skylefjellet by Night"

Svarte natta på toppen. Varden treng visst ei oppshining...

Så lett som ingen ting? Kanskje...Nesten...Jomfruturen på Skylefjellet i kveld var iallefall ei ny erfaring.

Eg gjekk oppover kl 18 utstyrt med den vanlege Petzl Tikka Plus hovudlykta mi. Den er lett og god å ha på hovudet og lyser godt med sine 4 LED lampar. Liten og lett å putte i lomma er den òg. Lykta har ca 80 timar brenntid på maks styrke - har 3 stiller og stille for blink. Eg har gått med lykta i plaskande regnveir og den har aldri svikta!! Prisen ligg på vel 400, men då får du ei av god kvalitet. Eg skifta batteri (3AAA) før eg gjekk for å vere sikker på at den lyste godt. Dessutan hadde eg ein billegvariant i lomma hvis det skulle skje noko med Petzlen.

Det var stjerneklart og flott temperatur å gå i. Men eg merka at steinane var ganske glatte grunna skifte til mildare veir. Det låg òg eit lett snølag i terrenget som gjorde at eg måtte vere ekstra på vakt mot å ligge langflat.

Dei seinare åra har eg vorte van med å bruke stavar i fjellet. Eg meiner absolutt det er ein fordel. Spesielt oppover tek du deg lettare og raskare fram enn uten. I tillegg får eg bruke overkroppen og armane (elles heng no berre armane der og dinglar). Dette avlastar både kne og føter. På denne tid av året brukar eg nokre gamle skistavar (litt kortare enn dei vanlege) som har større trinser enn gåstavane. Det er ein fordel med større trinser i snøen, samtidig som broddane på skistavane er kvassare enn på gåstavar. Ein kan meine kva ein vil om å nytte stavar i fjellet, men på snødekt og glatt underlag er dei nesten eit must!

Det gjekk veldig lett oppover - nesten for lett tykte eg. No ligg det ikkje snø i låglandet hjå oss, så opp på Rinda var det berre å følgje stien. Lenger oppover sto vegstikkene mine som perler på ei snor. Men no må eg opplyse av det var veldig god sikt i kveld. Med nokre få unntak såg eg frå stikke til stikke. Piece of cake, eg skreiv meg inn i boka før 19.30.

Eg sat nokre minuttar på toppen. Du verden kor lys det var borte i Florø...og stjernehimmelen var aldeles praktfull. Nokre lette snøfnugg segla gjennom lufta. Det var advent og eg følte meg meir i takt med meg sjølv enn på lenge...

På veg ned igjen bomma eg på retningen nesten oppe ved toppen. I partiet der ein svingar frå aust til sør i gåretningen, gjekk eg for langt aust og var brått ute av kurs. Eg forstod det nesten med det same, men var likevel på god veg mot Krækavatnet....:-) Eg lyste litt rundt, men fann ikkje igjen vegen. Difor var det greitt å gå tilbake der eg kom i frå. Etter nokre minutt såg eg den førre stikka og gjekk oppatt til den. Då fann eg retningen ganske kjapt.

Eg lærte to ting av dette. For det første manglar det kanskje ei stikke her - det trur eg faktisk er den einaste òg. Det skal eg sjekke og fikse seinare i veka. For det andre er det viktig å halde konsentrasjonen oppe. Eg slappa nesten litt for mykje av etter at eg var komen opp. På veg ned igjen var eg i andre tankar og var brått ute av kurs.

Resten av vegen heim var heilt problemfri. Eg kvapp rett nok så det isna nedetter ryggen då ein orrfugl brasa opp framfor føtene mine nede under skoggrensa. Det var sikkert like gale for han stakkaren som for meg...:-) Kjekt med litt spenning åleine i mørket...:-)

Skal eg rå andre til å gå opp med hovudlykt? Tja...Som ansvarleg for å ha sett opp stikkene vil eg vel gjerne at to eller fleire går i lag. Eg tek iallefall ikkje på meg noko ansvar om noko tutlar seg vekk oppe på fjellet. For det går godt an. Rotar ein seg ut med Mangevatna er dei mange og like. Så eg ser ikkje vekk i frå at det går an å gå seg vill, iallefall i skodde og dårleg sikt. Er du ikkje særleg kjend er det difor greitt å ha med ein person som føler seg litt trygg på vegen og har vore her nokre gonger før. Eg er sjølvsagt tilsnakkandes å guide opp ved høve. Men i skodde vil eg truleg late vere å gå sjølv. Då står stikkene for langt frå kvarandre, samtidig som eg trur skodda "vil ete opp lyset", og ikkje nå refleksen på same måten som når det er klårt som i kveld.

Eg gjorde òg ei erfaring med stjernehimmelen. Det var lett å ta feil av stjerner og refleksen. Skinet var veldig likt! Føl du stjernene istadenfor refleksen hamnar du garantert på vidotta...:-)

Det vart eit lett snødrev i lufta etterkvart. Dette åt noko av lyset. Det gav òg gjenskinn som gjorde det vansklegare å sjå. Kanskje greitt å vere klar over.

Konsentrasjon har eg nemnt. Det er truleg lett "å prate" seg ut av kurs for eit jentefølgje på jomfrutur...:-)

Når dette er sagt var det ei fantastisk oppleving å gå opp på "Skylefjellet by Night" åleine. Du kjem på ein måte nærare deg sjølv enn elles når du går i mørket, langt vekke frå folk. Du får ein god dialog med deg sjølv...Og ikkje minst er det herleg å sitte i sofaen etter ein god dusj å memorere turen...!

Kanskje eg går opp i morgon igjen med stikka som manglar....?