Hallingkast i måneskinn

Litt av "Lysløypa" går på motsett side av vatna midt i bildet

Fantastisk måneskinn i kveld gjorde at eg kunne gå heilt på Skylefjellet utan lys i hovudlykta. Einaste partiet eg måtte ha hjelp, var nede ved granfeltet der trea skugga for månen! Ja, og så på toppen for å skrive inn namnet i boka....

Det var så vakkert oppover! Måneskinn og flott stjernehimmel! 4-5 minusgrader og funklande frostkrystall overalt...Kor lett det er å puste inn den herlege kalde og forfriskande lufta. Og så går det raskare å ta seg fram når det myrlendte terrenget er frose. Krefter spart!

Frose ja...På veg ned igjen trakka eg på ein issvull med eit påfylgjande hallingkast. Fullstendig ute av kontroll greidde eg å ta meg halvveges for, men måtte ta noko av støyten på skuldra. Og trur du ikkje at litt lenger nede bar det til på same måten? Då greidde eg heldigvis å ta meg igjen. Det gjekk egentleg heilt greitt, men kunne fort ha gått verre. Er ikkje sikkert det var så lurt å gå i berre månelyset når issvullane enkelte stadar var usynlege...

Eg tenker framleis med gru på den gongen inne i Rørvika då eg tryna, og løkka på staven gjorde at handa hang igjen, og eg ikkje greidde å ta meg for. Eg måtte ta heile fallet og vekta på albogen. Og sjølvsagt landa eg på ein diger stein!
Svarte svingande kor ilt det var!!
Heldigvis var to dagars turen nesten til endes, og vi var berre 10 minutt frå vegen. Rett på akutten bar det med albogen ute av ledd, og to veker sjukemelding. Eg måtte ha mykje opptrening og fysioterapi etterpå for å greie å strekkje ut armen. Heilt som før vart albogen aldri, og framleis kjenner eg smertene når eg strekkjer armen heilt ut....Dette er 2,5 år sidan. Eg er sikker på at Agnaren hugsar den turen endå...:-) Etter den historia lærte eg meg å løyse hendene frå løkkene på stavane når eg går nedover i ulendt terreng, eller når det går fort over stokk og stein.

Eg hadde litt moro undervegs oppover å tippe akkurat kor stikkene stod. I kveld såg eg jo ikkje refleksane, sidan eg ikke nytta hovudlykta! Artig kor ein greier å memorere slikt.

Og så var det orrfuglen igjen då på veg heimover! Eg kvapp så eg gjorde anskrik...Han fauk opp med bulder og brak rett framfor føtene mine! Og i kveld utan lys på hovudet. Du går jo der i måneskinnet i andre tankar og anar fred og ingen fare....! Utruleg kor nakkehåra reiser seg på eit blunk når du skremmer opp orren....

Etter å ha vore opp nokre gonger om kveldane i det siste, kan eg trygt seie at det var eit flott påfunn å sette opp vegstikkene til Skylefjellet. Ved hjelp av desse er det no mogeleg med ein passeleg lang kveldstur opp dit. God kveldstrim som andre òg burde nytte seg av no i mørketida. Kom igjen folkens - det er berre å skaffe seg ei brukande hovudlykt og snøre skoa!!