Fjellet krev sin mann

Flammande himmel i Stongfjord-fjella i dag

Olaug køyrde meg ned til vassverket i Holmedal i dag tidleg. Eg ville gå nordatt til Stongfjorden og ta med nokre av toppane undervegs. Veiret såg veldig bra ut i 7-tia med glitrande stjernehimmel, men vermeldinga kl 08 melde overskya.
Nede i Holmedal såg det brukbart ut, men tunge blågrå skyer låg faretrugande rett utanfor..

Første signalet på at det kanskje ikkje vart den strålande dagen eg trudde, var då eg kom opp til Nyksvatnet. Skodda dreiv fort på oppe i Moldura, og sola såg eg berre så vidt i før nemnde skyer slukte alle strålane.

Eitt av måla med turen var opprinneleg Moldura. Men oppe under siste oppstigninga mot topplatået bestemte eg meg for å ta beint nord i retninga Fanafjellet i staden. Forholda var alt særs utrivelege. Eg gjekk inn i skodde så tjukk som graut. I tillegg var vinden så sterk at eg hadde problem med å fote meg. Skaren var reinast for is og rekne, blankpolert av den sterke vinden. Icer;s isbroddane hadde eg teke på forlengst. Eg vurderte difor situasjonen som så utriveleg og litt på kanten at eg ikkje toppa ut. På toppen har eg likevel vore mange ganger...

Det var faktisk litt problem med å orientere seg bort til Fanafjellet òg, i rein white-out med snø, skodde, flatt lys og den knallharde vinden...Men det gjekk no etter måten greitt når eg kom meg ned igjen frå oppe under Moldura...

Inne ved Mannskaret, i ly på nordsida, fekk eg på meg skikkeleg med klede og tok eit par slurkar saft og litt rosiner. Synnavinden tek noko enormt her oppe. Gjennom Fagredalen frå sør samlar den krefter og på toppen kjem den som i utløpet av ei trakt. Nokre vanvittige krefter som nesten må opplevast. Men du ser det godt på landskapen at vinden tek godt. Sjølv ikkje ein einer gror her...

Både ved Svarthamrane og på Skålefjellet låg skodda. Eg tok likevel inn att den merka løypa og klatra opp Svarthamrane på sør-vestsida. På toppen vart eg møtt at dei tøffe forholda igjen. Sjølv om det ikkje var nedbør i lufta var det som om skodda la eit fint snølag på steinane likevel. Skodda avgjer jo fukt.. Men dette fenomenet har eg ikkje sett før. Du kan sjå det på nokre av bilda.

Eg gjekk så vidare nordover mot Skålefjellet. Her er eg så godt kjend at skodda ikkje gjer noko. På toppen tok eg meg litt mat og sette meg i skjul bak eine varden. Faktum var at turen ikkje var så værst likevel. Med litt mat og gode klede gjorde veiret ingen ting. Sjølv om det ikkje var allverda å sjå i dag, sentrum av Stongfjorden kom og gjekk i tåkehavet, er det ein eigen god følelse å sitte på toppane å "skode ut over almugen" der nede...:-)
Så sjølv om broderen prøvde så godt han kunne med å psyke meg ut med SMS for å få meg ned igjen til julevask, sat eg ei heil stund å tenkte at jula kjem å går uansett - krumkaker, julevask eller ei..Men eg måtte no heimatt til slutt.

Det er eit parti som er litt bratt og i dag isete eit stykke nedom toppen på Skålefjellet. Eg var glad eg hadde isbroddane. Utan hadde det blitt problem, og ikkje reint ufarleg å komme seg ned dette partiet. Eg hadde gått med broddane heilt sidan borte under Moldura. Vinden polerar som sagt effektivt skaren her oppe til is, og det er mange plassar risikabelt å ta seg fram utan broddar. Utover vinteren er det sjeldan eg går utan at broddane er med i sekken.

Ved Alteret var snøen slutt og eg kunne lette på kleda og utstyret. Eg kom meg greitt ned att til bygds, der fruen var på butikken med bilen, så eg slapp å gå asfalten heim igjen i fjellskoa.

Det bar rett i dusjen...Dusj etter fjelltur gjer alltid underverk på ein sliten og gjennomkald kropp ....

Vinter i Stongfjordfjella 151207_3