Nissane i Skylefjell

Sjefsnissen i Skylefjell

Eg visste det! Eg visste han var der - nissen! Eg hadde sett skuggen av han i full fart vekk frå lysstrålen av hovudlykta oppe ved toppen...Men sidan eg alltid hadde vore åleine i mørket der oppe turde eg ikkje seie det til nokon. Ingen ville tru meg...eg kunne jo bli tatt for ein nisse sjølv!

Men i dag bestemte eg meg for å bruke litt tid for å prøve å lokke han fram. Graut, rosiner og eit solid smørauge burde vel gjere susen tenkte eg...Og akkurat! Med litt lokking og lukta av varm graut, stakk han nasen fram frå varden. Først varsamt, så litt modigare..Han skjønte sjølvsagt kven som var der i svarte natta. Ein gamal tru ven av Skylefjellet kunne jo ikkje vere farleg..Og større teikn på venskap enn medbrakt vellaga graut til fjells kunne vel knapt tenkjast. Så nissen kom fram han - og åt grådig!

Etter å ha sett til livs to store porsjonar, rapa og sett seg godt til rette ved sidan av meg bak varden i ly for vinden og yret, vart vi pratande om laust og fast. Nissen var godt nøgd med livet her i Skylefjellet. Den skjøre og finstemde naturen i det verharde fjellet var som gudane hadde skapt han. Ingen skumle vesen frå lysverket hadde sett sin fot her i det siste. Men han hadde høyrt illevarslande signal frå naboane lenger vest, der måleutstyr for vind hadde vorte sett opp av skumle typar i kjeledress med lynmerke på ryggen! Nissen spurde meg om eg visste noko, men eg svara som sant var at dei tenkte seg nok nøye om lysemennene, før dei prøvde seg igjen med større planar. Då skulle dei få med meg å gjere! Nissen vart så glad at tårene blenkte i lyset frå hovudlykta...Eg tok han godt rundt skuldra og kjende han skalv av glede.

Vi sat slik ei stund utan å seie noko. Eg kjende ei indre ro som smitta over på nissen. Roleg ved sidan av meg såg han mot lysa i Florø...

Brått braut nissen roa. Han hadde fått julekort frå sjefsnissen på Moldura. Der var dei sterkt uroa av lysemenn òg. Dei hadde teke bilder og styrte med kart og måleinstrument. Somme meinte at det var store luftspenn og master dei skulle byggje - oppe på det ville urøyrde fjellet! Kunne det tenkjast slik galskap?
Nissen min spurde om eg hadde høyrt noko. Eg sa som sant var at det var løye vi skulle treffast i dag, for slike planar hadde eg nettopp lese om. Lysemennene ville helst unngå å byggje oppe på det flotte og veirutsette fjellet..

Då smilte nissen igjen av glede,og tok meg hardt i handa, og spurde om eg meinte det same. Eg lo nok litt høgt for han skvatt til, men han heldt likevel fast i handa mi. Så sa eg: kjære nissen min - du kan skjøne at eg ikkje vil ha lysemenn med uniformer opp på fjellet på sørsida heller. Det blir ikkje noko byggjing der - då ser eg raudt! Kjem dei dit skal dei få med meg å gjere. Dei skal få så mykje bråk som dei aldri har fått før! Nissane i Langeberget og Moldura kan lite på meg. Då slo nissen seg på knærna og hoja og lo av glede! Han sa eg var den kjekkaste han hadde snakka med på lenge, ja eg var ein ekte nisse...kunne eg bli hans venn? Ja, kjære nisse sa eg, det er den kjekkaste julegåva eg kunne få! Og ha ein ekte sjefsnisse som venn er den mest dyrbare gåva ein kan ha i livet. Då tok nissen meg rundt halsen og gav meg ein god klem på kjaken...

Vi vart sittande slik litt å halde rundt kvarandre, nissen og eg.
Så sa eg til han at eg skulle komme på besøk ein gong til før jul med meir graut. Vener må syte for kvarandre no i høgtida. Men no måtte eg heim igjen. Eg hadde ein liten nisse sjølv heime som venta på meg! Nissen såg på meg med store og takksame auge. Så sa han at dette var den beste dagen han hadde hatt på lenge, og ba meg om å ynskje god jul til dei heime. Vi vinka kvarandre farvel der i lyset frå hovudlykta mi nissen og eg. Varm om hjarta og takksam for min nye ven traska eg heim igjen i mørkna...


Sjefsnissen i Skylefjell og eg