Magisk augeblink

Soloppgang! Sjeldan klaff då eg toppa ut Eitrenipa igjen i dag tidleg Eg vakna til vanleg tid rett etter klokka 6, og var svolten. Like greitt å stå opp og nyte morgonfreden. Ut på trappa av gamal vane for å sjekke vèr og vind... Det var tindrande klårt og kaldt. Stjernehimmelen blinka ned til meg. Eg fekk i meg havregryn og kaffi. Deretter sjekk av mail, vèr og vind og nyhende på pc`en. Fort gjort i desse juletider... Eg funderte litt på korleis eg skulle leggje opp dagen. Men sidan Agnar og Margrete var på Nipebu, bestemte eg meg for å ta ein tur oppom for ein kopp kaffi. Då måtte eg vere litt tidleg ute. Dei måtte få nyte ein tur dei òg. Men det var endå tidleg på dag og lenge til det var lyst... Då slo idèen meg. Folk ville vel tru eg var tørna fullstendig hvis eg stakk oppom fjelltrimposten på Eitrenipa i dag òg. På Facebook var det allereie nokon som lurte på om eg budde der oppe. Ja, ja, så fekk dei tru det då:-) Flammen var tent. Vatnet var frose. Formen på topp. Og eg hadde ei god hovudlykt! Og att på alt - det ville bli ein fantastisk dag. Eg pakka fort sekken. Smurde meg eit par skiver, blanda litt blåbærsaft og stiltra meg inn på soverommet og kviskra hadet til min betre halvdel. Går du no?? Ho trudde sjølvsagt at eg hadde tørna - igjen - då eg sa ja, eg tek hovudlykta! Eg tok med meg dagens nyhende på NRK kl 08.00 i radioen i bilen før eg gjekk frå Markavatnet. Det var heilt mørkt. Glatt var det òg. Skikkeleg rimete etter den kalde natta. Det gjekk likevel fort oppover den kjende stien. Etter ein god halvtime, og oppe over fossen, var det lysna såpass at lykta vart pakka i sekken. Uendeleg vakker morgon. Som i går. Berre at no var eg vel timen tidlegare ute. Himmelen var rosablå både i aust og vest. Eg knipsa nokre bilder i det svake lyset, og gjekk vidare oppover og inn til vatnet. Blegja og Eitrenipa trona så utruleg vakkert i det tidlege morgonlyset der i aust. Tanken om å nå opp på toppen til sola stod opp, slo meg. Eg hadde ikkje noko formeining om kor tid dette skjedde, men eg bestemte meg for å prøve. Så eg gjekk godt på oppover. Skaren var beinfrosen i løpet av natta. I følge vèrkartet skulle det vere -12 grader på toppen. Kombinert med ein sveitt kropp og vind frå aust, er det ganske heftig. Eg tok på meg broddane og sat på som ein klegg opp bakkane. Men oppe i første skaret, etter å ha teke brattaste biten opp, sklei eg. Eg fòr nokre meter ned skaren i bratta, men tok meg inn att før farten vart for stor. Akkurat her nede hadde eg nok komme i frå det i bånn av bakken. Men det var likevel eit klart varsko. Nokre fleire stunt vart det ikkje. Eg var på allerten. Broddane er ikkje gode nok, eller rettare sagt egnelege nok, når det ligg eit tynt snølag opp igjen på skaren. Då får dei ikkje tak. Dette veit eg frå før, men iveren etter å kome opp var heftig. Slikt er sjølvsagt ein general tabbe... Resten av skårane og henga opp gjekk fint, sjølv om det var skummelt nok i det siste isete bratthenget under toppen. Du store mi tid! Eg nådde akkurat opp på toppen då ein gullfarga himmel i sør vitna om soloppgangen. Klokka var 9.49. Eg hadde klart det med to, tre minutts margin! For ein flaks! Det var som om gudane hadde lese tankane mine nede på vatnet... Ein augeblink eg aldri skal gløyme. Ein augeblink for minneboka. Eg var så gira desse minuttane med filming og bilder at eg plutseleg kjende eg var iskald til beinet. Gjennomsveitt og lett kledd som eg var. Den våte skalljakka og trøya var berre å få av seg i ein fart. Det vart ei kald avriving i minusgradene og vinden (eg lærar aldri å finne fram nye klede før eg kler av meg...:-)) Du verden kor godt det var å få på ei tjukk, tørr Devold og dunjakka! Og ikkje minst ny, tørr hue... Den tidlege morgonsola gløda som gull over det vinterlege landskapet. Ikkje ei sky på himmelen. Blegja låg spegla i raudleg, gullforgylt morgonlys. Det same med Fossedalshengenipa. Det var som i eit eventyr - igjen... Og då peip mobilen. Agnar. Som skrytte over ein fin morgon på Nipebu... Ha, tenkte eg, no skal han få det! Han slær ikkje meg denne morgonen! Eg storkosa meg. Kongen på haugen.. Eg song. Eg var i mitt ess... A self-confidence som Amundsen...minst. Sjansen for at nokon såg meg var mindre enn å vinne i lotto:-) Og ja, etter å ha skrytt til Agnar, kom superlativa i retur som eg venta på:-) Eg var varm om hjarterota:-) Kva rute eg skulle ta ned igjen frå fjellet var enkel. Eg ville ikkje ned i den sørgåande skåra på vestsida av fjellet. Her var det ikkje sol. Eg villa ha sola! Eg gjekk difor ned austover og ville ta heile Eitreskaret ned i botnen. Det var aldeles nydeleg. Midt nede i skaret over Botnatjerna var det veldig isete. Her går stien oppe under fjellet. Gamalt smeltevatn frå hamrane var frose til is langs stien. Eg luffa difor likegodt beint ned og rett fram heile det lange skaret på skaren og kom ned i austenden av tjerna i staden for motsett. Tjernet var jo beinfrose òg... Då unngjekk eg risikoen oppe langs fjellet, samtidig som eg sparte tid på å gå over vatnet. Tjern, vatn, pyttar og myrar var berre å peise over. Herleg og vilt i fjellet om vinteren. Eg følgde deretter nokolunde den merka stien til sørenden av Krokavatnet, opp på Pergytten der det er fin utsikt mot Eitrenipa, begge Kringlene og Øvre Fossedalen (sjekk bilder). Deretter gjekk turen rett sør om Fossedalshengenipa. Så isen langs sørsida av Langevatnet ut til Nipebu. Turen vestover gjekk som ein røyk på beinfrosen skare og vatn. Lett å puste i den kjølege lufta. Supert med broddane. Agnar og Margaret sat og kosa seg i den varme hytte. Åleine kan du vite. Og klokka? Ho var ikkje 12. ein gong! Fantastisk! Agnar hadde visst meldt på spøk til Sturle, kokken, i går at dei skulle hatt seg ein betre middag. Og han Sturle er søren meg ikkje skvetten. Han skulle komme! Men eg ville ikkje vente til kvelden med å gå ned igjen, sjølv om eg hadde hovudlykta med. Så eg ba Agnar om å lage kaffi, han drikk ikkje slikt sjølv, og det smakte supert ilag med to skiver. Dagens niste. Så noko særleg lenger enn ein forlenga lunsjpause gav eg meg ikkje tid til. Dei måtte få komme seg på tur dei òg. Kunne ikkje sitte å mygle i hytta heller. Det hadde eg ikkje samvit til kan du skjøne. Etter å ha skifta på meg endå ei tørr ulltrøya, gav eg meg i veg over Langevatnet og Nipevatnet. Som tenkt traff eg Sturle nedom nordenden på Krokavatnet og slo av ein prat. Det var jo utruleg gjort av han å ta turen berre etter ein spøk frå Agnar. Trur misteren inne på Førde kommune må vere litt forsiktig med spøkane heretter, iallefall mot kokken. For der i garden er visst eitt ord eitt ord:-) Siste biten ned gjekk fort og greitt med broddane framleis under føtene. Dei sit jo godt på frosa mark og isete steinar òg. Det er det rikeleg av siste delen ned til Markavatnet og bilen. Kanontur! Verken meir eller mindre... O jul med din glede og barnlege lyst....

Fra Eitrenipa_Nipebu 281208

Eitrenipa_Nipebu 281208_video