Indre dialog
På tilbaketuren frå Eitrenipa i dag klårna det opp. Her frå toppen av fossen.
Teke med zoom frå nordsida av Leknesvatnet på returen i dag. Skaret opp frå venstre til høgre.
Det vart ein stri tørn på Eitrenipa i føremiddag. Steike meg! Eg heldt på å gje opp - igjen - men beit det i meg fleire gonger... Men di nærare eg kom, di meir oppsett var eg på å komme meg opp!
Eg gjekk frå Markavatnet ca 09.30. Opplett og fint. Og all snø var vekke. Det gjekk veldig lett bort til vatnet. Nesten oppe ved brua måtte eg berre pakke ned jakka eg gjekk i. Det vart altfor varmt. Og eg heldt fram i ei tynn og ei litt tjukkare Devold. Det var rikeleg. For vinden eg hadde hatt i bakhovuet, var stilna heilt av her nede. Det gjekk som ein draum. Fort og lett kom eg meg opp under hamrane ved fossen. Ei stund fabulerte eg på om det var løpsene og julekakene hjå mor mi i Dale i går som gjorde utslaget. For det var berre å ause på oppover...
Eg var likevel spent på korleis det såg ut oppe i høgda. Og ikkje minst om det gjekk an å gå inn vatnet. Eg prøvde meg ut på. Isen heldt, men det var sørpete og vatnet rakk meg nesten til anklane. Det vart altfor tungt å gå slik inn heile vatnet. I tillegg vart eg heilt sikkert våt, for fjellsko er ikkje gummistøvlar heller. Så etter 10 meter måtte eg berre bite i det sure eplet og snu.
Sidan det var ein omveg å gå nordatt å finne stien, bestemte eg meg for å følgje breidde på nordsida av vatnet. Det vart eit lite mareritt! Bratt, kronglete, einer og skog. Og snøen rakk meg for det meste til knea. Eg seig gjennom i holer og ved steinar og var fint peste då eg endeleg kom meg inn omlag ved midten av vatnet. Her kunne eg ta ein liten avstikkar å komme meg opp igjen på stien.
No vart diverre ikkje det så store forandringa. Eg seig like godt gjennom den blaute, gamle snøen her som nede ved vatnet. Heldigvis er det ikkje så kronglete terreng innover stien. Etter den lengste og tyngste turen inn hit i haust, stod eg til slutt på brua mellom vatna.
Eg hadde lenge sett på den mørkeblå himmelen ute i havet. Og skodda som seig inn over Indrevågefjellet og Kvamsnipa. Etter å ha baksa første bakken opp i den djupe snøen, kom snøbyga og kulingen. Og det var ikkje kva som helst. Heldigvis hadde eg tima det så bra at eg var komen opp til den store steinen som står på dei tre små, og kom meg i skjul.
Eg sat vel her i ca 15 minutt. Knaska litt nøtter og drakk litt saft. Rusta meg for sjølve oppstigninga. Tanken om å snu var no for lengst forsvunnen, sjølv om det var eit blodslit igjen. Eg gav på med ny frisk. Fann eit passeleg tempo. Pusten gjekk som ei stempelmaskin. Seig meir eller mindre gjennom snøen opp heile den lange "grasbakken"...
Det kom ei ny byge. Heldigvis tok den ganske fort slutt. Eg fann fram brillene for no var sikta elendig. Til mi store glede heldt snøen litt betre opp sjølve skara. Her oppe var det komne store snømengder siste veka. Siste delen mot toppen vart sikta endå dårlegare på grunn av skodde. I tillegg var det litt isete, men akkurat i det verste og smale partiet låg det pakksnø. Så det gjekk heilt fint. Og eg kom meg faktisk heilt opp utan broddane. Dei nye Lowa Tibet skorna sat godt på.
På toppen såg det ut som eg kunne vore på Svalbard eller noko slikt. Vilt og kaldt og ugjestmildt. Og sikta var berre nokre meter. Eg bytta litt utstyr i lè av steinen der oppe og tok nokre bilder, før eg returnerte ned att skaret. Det var svært dårleg sikt, vind og kaldt. Men noko problem var det ikkje. Eg hadde jo spora opp å gå ned igjen etter.
Men det vart ganske tungt ned igjen til vatnet òg. Den ekstra tyngde av å trakke nedoverbakke, var akkurat nok til at eg seig endå meir gjennom snøen enn opp. Slitsomt å måtte dra opp føtene frå snøen for kvart steg nedover.
Nede på brua skifta eg klede, åt nokre nøtter og rosiner og drakk litt saft. Eg kvikna fort til igjen. Og på nordsida av vatnet dukka sola opp vest av Eitrenipa. Ja, vèret letta heilt opp. Det vart fantastisk flott.
Eg tok litt bilder etterkvart og var avstikkaren bortom toppen av fossen òg. Det var ikkje lenge sola var framme der i sør om Heileberget, men du verden kor godt den stunda gjorde.
Det vart ein tur på godt og vondt. 5 stive timar i alt slags vèr. Ei saftig fysisk påkjenning. Men du verden kor godt det gjer etterpå! Og ekstra godt sjølvsagt at eg ikkje gav opp!
Sola står over Heileberget i Dale. Fossedalshengenipa t.h.
På tilbaketuren frå Eitrenipa i dag klårna det opp. Her frå toppen av fossen.
Teke med zoom frå nordsida av Leknesvatnet på returen i dag. Skaret opp frå venstre til høgre.
Det vart ein stri tørn på Eitrenipa i føremiddag. Steike meg! Eg heldt på å gje opp - igjen - men beit det i meg fleire gonger... Men di nærare eg kom, di meir oppsett var eg på å komme meg opp!
Eg gjekk frå Markavatnet ca 09.30. Opplett og fint. Og all snø var vekke. Det gjekk veldig lett bort til vatnet. Nesten oppe ved brua måtte eg berre pakke ned jakka eg gjekk i. Det vart altfor varmt. Og eg heldt fram i ei tynn og ei litt tjukkare Devold. Det var rikeleg. For vinden eg hadde hatt i bakhovuet, var stilna heilt av her nede. Det gjekk som ein draum. Fort og lett kom eg meg opp under hamrane ved fossen. Ei stund fabulerte eg på om det var løpsene og julekakene hjå mor mi i Dale i går som gjorde utslaget. For det var berre å ause på oppover...
Eg var likevel spent på korleis det såg ut oppe i høgda. Og ikkje minst om det gjekk an å gå inn vatnet. Eg prøvde meg ut på. Isen heldt, men det var sørpete og vatnet rakk meg nesten til anklane. Det vart altfor tungt å gå slik inn heile vatnet. I tillegg vart eg heilt sikkert våt, for fjellsko er ikkje gummistøvlar heller. Så etter 10 meter måtte eg berre bite i det sure eplet og snu.
Sidan det var ein omveg å gå nordatt å finne stien, bestemte eg meg for å følgje breidde på nordsida av vatnet. Det vart eit lite mareritt! Bratt, kronglete, einer og skog. Og snøen rakk meg for det meste til knea. Eg seig gjennom i holer og ved steinar og var fint peste då eg endeleg kom meg inn omlag ved midten av vatnet. Her kunne eg ta ein liten avstikkar å komme meg opp igjen på stien.
No vart diverre ikkje det så store forandringa. Eg seig like godt gjennom den blaute, gamle snøen her som nede ved vatnet. Heldigvis er det ikkje så kronglete terreng innover stien. Etter den lengste og tyngste turen inn hit i haust, stod eg til slutt på brua mellom vatna.
Eg hadde lenge sett på den mørkeblå himmelen ute i havet. Og skodda som seig inn over Indrevågefjellet og Kvamsnipa. Etter å ha baksa første bakken opp i den djupe snøen, kom snøbyga og kulingen. Og det var ikkje kva som helst. Heldigvis hadde eg tima det så bra at eg var komen opp til den store steinen som står på dei tre små, og kom meg i skjul.
Eg sat vel her i ca 15 minutt. Knaska litt nøtter og drakk litt saft. Rusta meg for sjølve oppstigninga. Tanken om å snu var no for lengst forsvunnen, sjølv om det var eit blodslit igjen. Eg gav på med ny frisk. Fann eit passeleg tempo. Pusten gjekk som ei stempelmaskin. Seig meir eller mindre gjennom snøen opp heile den lange "grasbakken"...
Det kom ei ny byge. Heldigvis tok den ganske fort slutt. Eg fann fram brillene for no var sikta elendig. Til mi store glede heldt snøen litt betre opp sjølve skara. Her oppe var det komne store snømengder siste veka. Siste delen mot toppen vart sikta endå dårlegare på grunn av skodde. I tillegg var det litt isete, men akkurat i det verste og smale partiet låg det pakksnø. Så det gjekk heilt fint. Og eg kom meg faktisk heilt opp utan broddane. Dei nye Lowa Tibet skorna sat godt på.
På toppen såg det ut som eg kunne vore på Svalbard eller noko slikt. Vilt og kaldt og ugjestmildt. Og sikta var berre nokre meter. Eg bytta litt utstyr i lè av steinen der oppe og tok nokre bilder, før eg returnerte ned att skaret. Det var svært dårleg sikt, vind og kaldt. Men noko problem var det ikkje. Eg hadde jo spora opp å gå ned igjen etter.
Men det vart ganske tungt ned igjen til vatnet òg. Den ekstra tyngde av å trakke nedoverbakke, var akkurat nok til at eg seig endå meir gjennom snøen enn opp. Slitsomt å måtte dra opp føtene frå snøen for kvart steg nedover.
Nede på brua skifta eg klede, åt nokre nøtter og rosiner og drakk litt saft. Eg kvikna fort til igjen. Og på nordsida av vatnet dukka sola opp vest av Eitrenipa. Ja, vèret letta heilt opp. Det vart fantastisk flott.
Eg tok litt bilder etterkvart og var avstikkaren bortom toppen av fossen òg. Det var ikkje lenge sola var framme der i sør om Heileberget, men du verden kor godt den stunda gjorde.
Det vart ein tur på godt og vondt. 5 stive timar i alt slags vèr. Ei saftig fysisk påkjenning. Men du verden kor godt det gjer etterpå! Og ekstra godt sjølvsagt at eg ikkje gav opp!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar