Fullmåne og isande austavind

Nattfoto frå Høgeheia mot Alden i kveld Peter blir 9 år til våren. Etter faren si meining er han litt småpysete. Litt mørkeredd. Og ligg med mora om natta... Vi har snakka om dette med mørket. At det ikkje er noko å vere redd for. Det er ingen andre enn menneska som kan vere farlege. Og dei treng lys for å vere vonde. Mørket er egentleg ein ven. Så både han og fruen i huset vart med på måneskinnstur på fjelltrimposten i kveld. Litt klaging og trøtt var han undervegs. Men trur det var mest for at han kjende seg utilpass, spesielt gjennom granskogen og då det bles. Så det gjekk i rykk og napp oppover. Det gjekk likevel mykje lettare då vi såg varden på toppen i det fantastiske måneskinnet. Landskapet låg spegla i det sølvfarga lyset. No bles det friskt her oppe. Isande kald austavind. Ja, faktisk så rennefòket stod etter fjellet. Fullmåne, tindrande klårt og rennefòk. Var litt uverkeleg. Så vi kom oss fort ned igjen mot Hollevika. Humøret til Peter steig i takt med at vi nærma oss utgangspunktet. Det var då han kom med perlekommentaren at: "mamma, du må ikkje vere så negativ". Eg måtte le høgt! Siste stykket ned igjen begynte han like godt å synge. Halve skaret ned, sang han! Var ikkje mykje trøtt og redd då...:-) Flott og kjekk tur. Rett nok vart det ei kald avrivning for far sjølv, som gjekk kledd for sitt vanlege tempo. I kveld gjekk det vel doble tida av det vanlege...:-)