Ein omgang juling

Høgeheia i føremiddag. Vilt, kaldt og nake! Og Alden har gøymt seg... Steik. Det vart ganske tøft på Høgeheia i stad. Var ikkje så hakkande gale når eg køyrde utover, men oppe i den lange bakken og på ranen som ligg eksponert frå sør, slo det til med voldsom vind, regn og sludd så det svei i kjakane. Midt i mot. Etter at jakka vart blåst opp som ein ballong, fordi eg ikkje hadde låst åpningane under armane, følte eg nesten at eg tok av bort etter fjellrabbane. Nevane vart is av våte fleece-hanskar. Heldigvis hadde et to lag undertøy på overkroppen og janus-ull på beina under goretexen... Og dei nye fjellskoa sat godt på det våte fjellet. Men brillene låg sjølvsagt att heime.... Eg gjekk så fort eg kunne i vinden. For å komme meg raskt opp i le av den syngande varden. Snø, sludd og hagl dreiv i rasande fart bort etter det nakna fjellet. Vèrgudane slo seg aldeles vrange. Eg kunne sjølvsagt ikkje stå der i lè og vente på at det letta. Det var berre å dra pusten og hoppe i det. På hi sida av varden var det som å få lufttrykket av ein dynamitteksplosjon midt i fjeset. Eg nærast kraup i livd nedom næraste bakkekammen. Eg la på sprang. (Og heldigvis letta det litt der nede det var mest utsett). Og eg sprang resten av bakkane til Hollevika. Turen i dag var nok ei god påminning på kor vèrutsett fjellet er her ute i havgapet. Det er nifst kor sterk vinden blir... Og den er ti gonger verre der opp enn nede ved havet!