Villveire i lekkjer og band

(P.S. Dette er i Vågen ikkje i Stong)

Nei, skulle du ha sett - og høyrt--- 

Eg var nesten komen heim frå jobb og feiring av barnebarnet mitt Nikolai sin 6-årsdag i Førde i går kveld, då det dukka opp ein villveir framfor bilen min. Nesten ved vegskiftet ned på tunet på Yndestad. Ein villbukk på Yndestad. (Johoo - her hoppa metaforane opp i fleng...:-)) 

Etter historiene med villsauene dei siste helgane, trudde eg at dei ville var vortne tame - i fjøsen. Men her sprang vitterleg ein einsam grå ein. Raggete i pelsen av vèr og vind. Med nokre svære og krølla bukkehorn. Skikkeleg staseleg. I skinet frå lyset til bilen, likna han pinadeg på den galningen som i front stakk av med dei 4 andre villsauene den første sundagen under villsaujakta. Opp fjellsider og skårar som ingenting. Og når dei andre gav seg, stakk han likegodt avgarde på eiga hand.  Ja, for å kome seg unna no, skrensa han rett inn krysset til Lasse så singelen skvatt. 

Nei, dette var då banna bein ikkje ein hjort heller. Men såg eg syne? Hadde siste helgs hendingar gått aldeles til bukkeskallen på meg? Og ikkje låg eg i senga og talde sauer heller...  
Sauene på Yndestad er nok diverre ein saga blott. For fleire år sidan. Likeeins veirane. At det er ein og annan stabukk her ute kan vel gjerne spyrjast. Men om desse har horn får nok andre uttale seg om.  Men var villveiren oppe i vegen ein som hadde stukke seg unna frå resten av flokken? Som vi effektivt hadde hanka inne forrige søndag...!?  Eller ein etterlevning frå tidlegare år? Ja, for Halloween var vel òg ferdig for i år...? Nei, dette måtte eg ha klarheit i. 

Eg tok og sende ei melding til matmor av flokken som vi sanka på søndag, for å prøve og forvisse meg om at eg ikkje hadde sett skrømt oppe i vegen. Og melding fekk eg tilbake... Du store alpakka - som han sa lektor Tørdal. Trur du ikkje veiren, som hadde stått i fjøsen i Stong, hadde teke rennafart under matinga, og hoppa ut av glaset høgt oppe på veggen? Han hadde tydlegvis ant urård då det var snakk om å flytte han til Sogn (ja, kven hadde ikkje hoppa ut av glaset i Stongfjorden då...:-))   

Ja, nei, dette var nesten for vilt til å vere sant. Men villveire er no ein gong villveire. Dei trivst dårleg i lekkjer og band. Og sperra inne i hus, kan no det gå til skallen på alle og ein kvar. Så store bukkene bruse - du har min store sympati... Eg hadde heller ikkje ville flytta. Og best trivast vi nok begge på ville fjellet...! Ho ho eg kjem snart...:-)