Tøff mørketur

Utsikt frå Toreheia mot Stavfjorden og Florø 13/11 Det vart ein rimeleg tøff tur på Toreheia i kveld. Allereie heime måtte eg tenne hovudlykta. Det er bekmørkt i 17-tida no. Det starta veldig greitt oppover. Første utfordringa var å komme seg over elva nedom Rinda. Den gjekk skikkeleg stor. Og vatn rann det overalt. Men det var vel omlag oppe ved Krikavatnet det begynte å blåse så vanvittig. Det er jo relativt sjeldan ein ser svære bølgjer med kvite toppar på slike små fjellvatn. Men i kveld skumma det skikkeleg. Og vatnet skvatt langt opp på land! Og så begynte det å snøe. Midt imot. Midt i fleisen. Samtidig som det var ei møye å ta seg opp bakkane i den harde vinden... Og mørkt var det som i grava! Av og til lurer eg sjølv på kva som får ein ut på slike oppdrag... Men eg beit gebisset i hop og kom meg no opp til slutt... Det var godt å komme seg i skjul bak varden nokre minuttar. Det hylte i han av vinden. Som om eg var på Nordpolen. Men eg måtte sjølvsagt berre komme meg der i frå. Eg strama difor opp hetta og jakka, krøkte meg i hop og hoppa ut i det. Det var som å bli slått av ei slegge. Og hendene måtte i bruk ned mellom dei store steinane på toppen. Snøen stakk som knivar i fjeset. Det var berre å komme seg så fort og trygt det gjekk an ned hammaren på vestsida. Vel komen nedom her, sprang eg heile vegen til Krikavatnet igjen delvis med vinden i ryggen. Her i frå og heim striregna det. For det meste midt i mot. Ganske surt. Så eg prøvde å halde farten oppe så godt det let seg gjere heilt ned igjen. Det var jammen ei heftig oppleving dette. 717 moh ved Stavfjorden! Ikkje at det var nokon problem eller risiko i og for seg. Men åleine i mørket er jo slike turar litt interessante...