Vemodig farvel

Det bles så eg knapt kunne halde mobilen der bak varden. Høgknolten med skaret opp på sørsida på veg austover. Tilbake i Rivedal denne laurdagsmorgonen Eg kjende det innvendig der eg trakka innover i dag tidleg. Eit kvart farvel tek ein bit av hjarta med seg. Du visste det. Eg visste det. Siste gongen. Eit farvel over tid som er gått. Som vi har brukt i lag. Vi to. I tjukt og tynt. Tid som aldri kjem att. Det var vemodig. Melankolsk. Du gjorde deg ugjestmild. Som om du ville eg skulle heldt meg heime. Du ville ikkje seie adjø. Men eg hadde bestemt meg. Kledd meg i min beste bunad. Tre lag oppe og nede. Det gjorde vondt. DU vart vill. Og endå villare. Men eg ville. Til eg tilslutt måtte krype for dine føter - mot toppen ilag. Det vart tøft for oss - for oss to. Eg skjønte det heile vegen. Først ville du ikkje ha meg. Du var ikkje klar for eit farvel. Du ville ha meg. Heile tida. Til seinare. Når eg ville gå ville ikkje du. Du viska ut vegen for meg vidare. La eit tjukt slør for mine auger. Gjorde meg usikker... Kvar var heim? Kvar skulle eg no gå? Lat meg tenkje. Stoppe opp og tenkje. Skjerpe tankane. Ikkje så fort min venn, sa ei stemme inne i meg. Ikkje handle overila. Villskap og slør for mine auge. Treng tid for å klårne. Eit steg om gongen. Eit lite mål i gongen. Det gjorde godt. Det vart bedre. Og vegen vidare låg open i gamle kjende fàr. Fàr skapt av erfaring. Av å ha levd - levd ilag med deg min venn. No var tida vi hadde over. Du vart igjen. Eg reiste. Til nye mål bak nye blånar... Sesongen på Driveknolten begynte vel 4/11 i fjor, og vart følgt opp med ein enorm tur vesle nyårsafta. Det har vorte mange minneverdige turar til der vi står i dag... At eg var oppom Fristadfjellet etterpå er egentleg berre ein parantes...