Bilde frå Grimelida i kveld
Eg fekk meg ei fin påminning om at ein ikkje skal ta ting for gitt i fjellet i dag tidleg. Eg gjekk som vanleg opp frå Stafsnes i silande regnvèr, som ganske raskt gjekk over i sludd, snø og vind lenger oppe. Og over bjørkebeltet såg eg omlag ingen ting... Alt vart kvitt! Terrenget oppe ved Fanafjellet er i tillegg veldig likt med koller og haugar overalt utan noko faste haldepunkt. Og eg måtte tilslutt innrømme for meg sjølv at eg var på vidotta. Eg var brått på veg ned igjen, og då skjønte eg at eg var på veg ned i dalsøkket før oppstigninga til Moldura... Eg var langt til høgre for der eg skulle vere. For det var ikkje akkurat Moldura eg skulle opp på i dag. Eg skjønte jo at eg måtte ta til venstre, men det er ikkje alltid like lett når ein ikkje har haldepunkt for kvar venstre er.... Så eg fann ut at det tryggaste var å følgje spora tilbake eit stykke og så ta til venstre.... Vel eg så gjorde, berre at neste forsøk var bom òg, og eg var på veg ned Fagredalen... Så eg snudde endå ein gong. Og fann meg sjølv rett ovanfor Langevatnet. Snakk om å rote..! Eller å gå rundt grauten....Det var berre å gå opp igjen endå ein gong. Tredje gongen...! Det er nesten så eg ikkje torer å skrive dette. For eg har vore på Fanafjellet 4 gonger før berre denne veka her! Og kor mange gonger til saman må no fuglane vite. Så slik er det når alt blir kvitt og alle haldepunkt vantar... Kanskje som elles i livet når anker slitnar - ein kan fort hamne på vidotta...
Det var egentleg veldig greitt å komme seg ned igjen mot nord. Og finne att noko bjørkeskog... For forholda der oppe i dag tidleg var berre for galningar...:-)
Frå vinter til vår er ikkje avstanden lang om dagen. Bildeserien frå Grimelida i kveld fortel vel sitt tydelege språk. Nærare forklaringar trengst vel ikkje. Langfredagen i år var ei fin påminning om dette - eller om det som var og det som kjem. Eg synest alltid det er kjekkast å sjå framover...:-)
 |
| Fra Fanafjellet_Grimelid 020410 |
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar