God og sveitt på toppen. Olaug i eitt av mange stunt!
Eg gjekk opp igjen på Skålefjellet i dag òg - ilag med Olaug. Ho hadde ikkje vore opp på denne fjelltrimposten før (utlagt i oktober). Så det var med ei viss glede for henne at vi tok avgarde. Over Keipane som eg gjekk i går, og også i dag, hadde ho ikkje gått før. Greitt for damene å bestemme litt...:-)
Det gjekk heilt fint oppover med sola i ryggen. Det vart utruleg varmt. Lufta sto stille i morgonsola. Kleda forsvann fort. Oppe i snøen tok vi spora frå i går. (Sigmund H. sin bil sto i Oslandsbotnen når eg kom ned igjen i går. Det viste seg at han, kona og søstera hadde teke same vegen som meg opp). Etter natta var spora fastar enn snøen utanom.
Oppe i traversen på sørsida tok vi likevel meir beint og bratt opp. Olaug føler seg ganske utrygg i bratt terreng. Og stup får ho panikk av, men opp måtte ho...:-) Eg har tru på at det er trening som manglar...
Det var aldeles nydeleg på toppen i dag. Fantastisk utsikt. Og ikkje eit vindpust. Eg sat ei stund med bar overkropp, gjennomsveitt som eg var. Eg var mest innstilt på å gå ned igjen same vegen, sidan det heilt sikkert var blautt på sørsida ned att mot Botnastølsvatnet. Men Olaug hadde heller ikkje hadde prøvd denne ruta, så då gjekk vi likevel ned igjen her. Blautt var det, men eg tykte faktisk det var verre i går. Spora heldt delvis i somme parti. I dag tok vi likevel meir rett ned mot vatnet og unngjekk mest mogeleg av snøen. Det gjekk heilt fint og var mykje lettare. Frå vatnet til Oslandsbotnen er det jo piano.
Kjempeflott tur i praktfullt vèr. Litt greitt at Olaug var nøgd med dagen òg, etter alt eg fær å rasar åleine:-)
 |
| heime og Skålefjell |
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar