Reddande engel

Den vanlege ruta - vadet på Krikavatnet

...og ovanfor låg skodda tjukk...

Det er ikkje kvar dag ein kan sitte med kjensla av å ha vore ein reddande engel. For slik enda fjellturen i dag. 

Det begynte med den vanlege ruta til Krikavatna og til Toreheia. Vått! Og her oppe låg skodda skikkeleg tjukk. Men det er no greitt å finne opp. Returen tok eg likevel ned igjen same ruta sidan den er greiast i skodde. Nede ved vatna igjen gjekk eg likevel over dei våte myrane til  Skylefjellet. Her var det skoddefritt. Og sola skein over Sunnfjords perle - Svanøy. Ja i Florø skein sola òg. 

Lågt skydekke og sol over Svanøy

Vel nede igjen på ruta mot Svartevatna ser eg noko kvitt som liknar på ein sau borte i bakkane. Men noko er gale. Han skal ikkje ligge slik! Åleine! Og då eg nærmar meg ligg sauen på rygg med alle fire beina i lufta. Eg er sikker på han er dau. Men du verda kor eg kvepp då eg står over han og føtene veivar i lufta.... Han er i live! Så eg dreg han over på alle fire føtene. Og etter å ha falle om eit par gonger, og sjangla litt, kunne han sette føtene skikkeleg under seg. Og ruslar vestover med meg bak. Du verda. Reddande engel. Og snakk om å kome til unnsetning i rette augneblink. 

Slik låg sauen medan eg trudde han var dau....

Men slik ser han ut etter at eg har drege han over på føtene...

og ds på veg vestover

Vest om toppen av Toreheia gjekk det òg sauer

Elles kjekt å treffe ein del ukjende folk ved Rinda. Og ein god prat med eit par nabodamer med feriehus på Yndestad. Alltid godt å kome heim frå tur. I dag ekstra så...!

Heiloen føl med òg....