Ein motivasjonstest

Svarthamrane 759 moh i dag

Eg har teke meg ut eit par feriedagar, og forlengar difor denne helga i begge endar med fri i dag og mandag.  No kan eg vel ikkje skryte av vèret eg fekk utdelt denne første feriedagen. Ryskje. Etter at det la ned med tung våt snø, begynte det sjølvsagt å regne opp i det òg. Som vanleg. Difor var eg i stuss om eg i det heile teke skulle bevege meg opp i fjellet i dag. Det låg jo i korta at det vart ei utfordring. 

Men etter å ha gjort nokre småtteri heime, vart lysta likevel for stor til å sitte inaktiv. Så eg pakka sekken og festa trugane utattpå, køyrde inn i Gjerda og la i veg opp dalen. 

Ja, det vart tungt. Allereie oppe ved Nipebu-skiltet sveitta eg. Her tok eg likegodt av meg trugane igjen, og gjekk opp bjørkeskogen til første elva utan. Det låg ikkje så mykje snø nede i skogen, og her gjekk det i grunn ganske radig opp. Men lenger oppe vabba eg til knærne. Då var det på med trugane igjen. Og sjølv om snøen låg djup oppover, var det jammen god hjelp i trugane.

Vinden har teke nesten all snøen nede i skaret.

Botnen av fonna t.h. Steinar og hamrar frys no til med is...

Oppe i skaret var det likevel så avblese at eg gjekk opp på skorna. Men i toppen måtte eg regelrett krype på alle fire for å komme opp over fonna som rakk meg til magen. Plussgradene var her oppe gått over i minusgrader. Steinane som stakk opp var polerte med blanke isen. Eg merka det på utstyret og kleda òg. Væta fraus. Det same gjorde den lette jakka i eVent-stoff og hua, reimane på trugane, gamasjane og fotoveska. Ved ein vindstille hammar ovanfor skaret tok eg å skifta på overkroppen med varme og tørre klede.  

Trugane var supre siste stykket opp og bort over platået til toppen.  Eg trudde nesten ikkje det eg såg på klokka på mobilen. 2 timar og 15 minutt opp. Nesten dobbelt så lang tid som vanleg no på vinteren....

Det har fòke bra rundt hamrane heilt nede ved første-elva òg...

Så vanleg prosedyre på toppen. Namnet i boka. Nokre knips med fotoapparatet, og ned igjen same vegen. Det var ingenting å sjå likevel. Alt var kvitt her oppe. Skodde og snø. Vind og drev.

Det gjekk raskare ned igjen. Og trugane brukte eg heile vegen ned til Brekka. Her høyrde eg forresten ei motorsag frå dalen nedunder. Det viste seg å vere Håvard og Torbjørn på vedhogst. Artig møte der oppe...

Det vart ei utfordring dette. Som rekna med. Men ein god prat med seg sjølv heldt oppe lysta til nå toppen i dag òg. Ein må berre ikkje la seg overmanne av negativt-lada impulsar. Same kor tøft det er...

Fra Svarthamrane 101210 Ved skråberga på returen. Alteret t.v.