Eg likar meg veldig godt i Liavika. Ved denne fråflytta og veglause garden mellom Vågen i Grimelia og Staveneset. Her er så stilt og fredeleg. Spesielt kveldar som i kveld. Vårkveldar med sola inn frå vest. Grønfargane er spesielt fine på denne tid.
Eg sat ei heil stund på benken ved huset i kveld. Høyrde på suset av bølgene som slo inn på stranda. Det er lett å bli poetisk i Liavika. Du anar minna om andre tider som ligg i naturen. Du anar folk som har gått her. Ja, folk som ikkje lenger er blant oss.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar