Eg er priviligert. Eg veit det. I ein alder av 55 er det ikkje alle som kan springe i shorts og joggesko i fjellet. Som i dag. Ein øsande leik med boblande krefter som eg berre kan pøse på med. For det gjekk så leikande lett opp på Moldura i stad at eg nesten vart overmanna. Kanskje hadde mangel på klede og iført lette joggesko sitt å seie? Ja, dei siste bakkane opp la eg like godt på sprang. For moro skuld.
Ned igjen gjekk det over stokk og stein, snøfonner og myrar. I snø som rein slush sprang eg så snøspruten stod opp etter dei nakne leggane. Over myrane så vatnet spruta. Om joggeskorna vart litt våte hadde jo ingen ting å seie. I pur lyst måtte eg late or meg eit lite jubelbrus... Ja, fy flate det var ein artig tur. Så artig at eg like godt jogga asfalten frå Stafsnes til Yndestad i same rennet sidan Olaug måtte ha bilen...
No traff er rett nok Karen på veg ned igjen omlag med det same eg hadde starta frå Stafsnes i stad. Det var uvant at nokon kom ned igjen stien utanfor elva. Den trudde eg det berre var Ansgar Bjarne og eg som nytta. Men så var det visst ein liten bom lenger oppe som hadde gjort utslaget. Elles er det jo veldig kjekt at folk brukar denne sida opp på Moldura no. Olaug skryt uhemma. Ja, ho står visst på trappene til å gå i lag med Marie no.
Sjølv om eg no har nådd målsettinga mi med desse turane på Moldura kan det godt hende eg held fram. På pure lysta...:-)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar