Min ven Eitrenipa
Utløp mot ein av lagunane frå Leknesvatna. Eitrenipa i bakgrunnen.
Eg overlèt til Olaug å få sin ynskje for søndagen oppfylt. Med kun ein bil disponibelt, då Marie hadde teke den andre til Dale, måtte det til litt kreativ rådslaging til frukost. Forskjellen på damer og menn kom vel relativt greitt til syne. For fruen sin del måtte det til telefonar og meldingar til to, tre veninner for å avklare tingenes tilstand, gjeremål og prioriteringar. For min del var det egentleg berre å vente til dei fekk gjort seg ferdig, og så ta ei beslutning.
Det endaeiallefall opp med at Olaug skulle køyre meg opp i Skjerlia les: slapp meg til fjells, og så skulle "dei andre" køyre til Holmedal på eit arrangement i Dalsfjordveka. Sidan eg måtte no heim igjen òg, så måtte eg bruke litt tid på Eitrenipa. Egentleg eit perfekt opplegg for meg. Endå meir perfekt vart det jo sjølvsagt då det ikkje var eg "som hadde fått valt først"...:-)
Nei, eg skal ikkje raljere verken over kvinnfolk generelt eller fruen spesielt. Olaug som eg kjenner godt etter kvart, er veldig snill ho. Køyrer og hentar meg frå fjellturane mine rett som det er. Så det skal ho ha... dessutan - det kan jo hende ho les dette òg...:-)
Vel, eg pakka sekken på 10 minutt og rigga i hop Kunnan einhandsflugestanga med Shimano lettspinn-snella. (I nøden spiser fanden fluer - ref. gårsdagens tap av ring på Presidenten...) Eit brukande alternativ når du har ei stødig og varsam høgrehand.
Yess, det gjekk fort opp til brua over elva mellom Leknesvatna. Der sette eg frå meg alt av utstyr og gjekk fort opp på toppen av Eitrenipa. Litt kaldt var det oppe i skara der sola ikkje tok. Og eg i berre kortbuksa. Men pytt, ein blir vel herda av dette livet òg - tek ein i litt ekstra eller spring, kjem varmen fort igjen...:-)
Etter å ha toppa ut og knipsa nokre bilder, sprang eg berre rett ned igjen til brua.
Sjølve fiskinga gjekk heilt topp med flugestanga. Kjempefeeling. Det er jo artig med heilaksjonen i stanga då... Men fiskinga held eg på som ein liten løyndom denne gongen. Det enda iallefall opp med at eg vart for sein ned igjen i Markavatnet der Olaug skulle hente meg. Og med den dårlege mobildekninga det er oppe i dette området, hadde eg ikkje fått verken meldingar eller anrop... Enkelte gonger er det flott å kunne sleppe alt slags mas! Ja, nesten ei lette - det er ein uting å vere tilgjengeleg heile døgnet...
Utløp mot ein av lagunane frå Leknesvatna. Eitrenipa i bakgrunnen.
Eg overlèt til Olaug å få sin ynskje for søndagen oppfylt. Med kun ein bil disponibelt, då Marie hadde teke den andre til Dale, måtte det til litt kreativ rådslaging til frukost. Forskjellen på damer og menn kom vel relativt greitt til syne. For fruen sin del måtte det til telefonar og meldingar til to, tre veninner for å avklare tingenes tilstand, gjeremål og prioriteringar. For min del var det egentleg berre å vente til dei fekk gjort seg ferdig, og så ta ei beslutning.
Det endaeiallefall opp med at Olaug skulle køyre meg opp i Skjerlia les: slapp meg til fjells, og så skulle "dei andre" køyre til Holmedal på eit arrangement i Dalsfjordveka. Sidan eg måtte no heim igjen òg, så måtte eg bruke litt tid på Eitrenipa. Egentleg eit perfekt opplegg for meg. Endå meir perfekt vart det jo sjølvsagt då det ikkje var eg "som hadde fått valt først"...:-)
Nei, eg skal ikkje raljere verken over kvinnfolk generelt eller fruen spesielt. Olaug som eg kjenner godt etter kvart, er veldig snill ho. Køyrer og hentar meg frå fjellturane mine rett som det er. Så det skal ho ha... dessutan - det kan jo hende ho les dette òg...:-)
Vel, eg pakka sekken på 10 minutt og rigga i hop Kunnan einhandsflugestanga med Shimano lettspinn-snella. (I nøden spiser fanden fluer - ref. gårsdagens tap av ring på Presidenten...) Eit brukande alternativ når du har ei stødig og varsam høgrehand.
Yess, det gjekk fort opp til brua over elva mellom Leknesvatna. Der sette eg frå meg alt av utstyr og gjekk fort opp på toppen av Eitrenipa. Litt kaldt var det oppe i skara der sola ikkje tok. Og eg i berre kortbuksa. Men pytt, ein blir vel herda av dette livet òg - tek ein i litt ekstra eller spring, kjem varmen fort igjen...:-)
Etter å ha toppa ut og knipsa nokre bilder, sprang eg berre rett ned igjen til brua.
Sjølve fiskinga gjekk heilt topp med flugestanga. Kjempefeeling. Det er jo artig med heilaksjonen i stanga då... Men fiskinga held eg på som ein liten løyndom denne gongen. Det enda iallefall opp med at eg vart for sein ned igjen i Markavatnet der Olaug skulle hente meg. Og med den dårlege mobildekninga det er oppe i dette området, hadde eg ikkje fått verken meldingar eller anrop... Enkelte gonger er det flott å kunne sleppe alt slags mas! Ja, nesten ei lette - det er ein uting å vere tilgjengeleg heile døgnet...
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar