The lonely ride

...eller to the heart of the sunrise...

Kveld på Fløyen

Førde/Stongfjorden/Rivedal/Heileberget/Fløyen/Rivedal/Stongfjorden var ruta etter arbeid i går. Slikt tek si tid. No slapp eg å gå heile vegen då heldigvis. Men nokre timar gjekk det uansett. No vart det såpass seint i går kveld at blogging fekk vere blogging. Så her er nokre grytidlege morgon-ord.

For å seie det som det er, eg er glad eg snart er ferdig med denne ruta. Iallefall for i år. Du må ha rette guts`en for å gå i gang (P.S eg går aldri utan eg har lyst...) Undervegs i går kveld begynte eg å tenke på at eg er meir vand med å springe opp på eit fjell og ned igjen enn å gå beint fram. For på Heileberget er det langt inn og langt ut igjen. Frå Rivedal vel og merke. Noko kupert sjølvsagt. Og opp på høgda må du. På Driveknolten òg. Men det er vandringa inn og ut som krev den gode tonen med seg sjølv. På sett og vis går det lettast ut igjen. Du er på heimveg og har nådd inn. I går kveld begynte eg brått å synge på Norma Jean med Elton John då eg nesten var komen ut igjen ved Høgknolten. Så tonen var der heldigvis...

Det var kjempeflott. Klårt og fint. Men nordavinden var kald i kantane. Var glad eg hadde med meg vindtett og ein buff på hovudet. Eg la att shortsen heime og bruke tights istaden. Det var fornuftig. Sjølv om sola skein, var det ikkje mange varmegradene i vinden.

Det går unekteleg mot haust. I fjellet du merkar det først. Vegetasjonen gulnar og raudnar no, sjølv om blada på trea lenger nede enno held på grønfargen.

Når sola no står lågare i vest blir skuggane på fjella heilt annleis enn rundt jonsok. Skårar og forkastningar blir tydlegare i den klåre nordalufta. Her Langevatnet, Markahengenipa og Fossedalshengenipa i går kveld.

Skåra opp frå Dalsstoredalen til Nipebu midt i bildet.

Såg lite til sauene. Dei var som blåst mellom Høgknolten og Driveknolten. Stussa litt over det. Men etter å ha kome ut igjen mot Hundeheia, såg eg flokkane på nordsida av Høgknolten. Dei vandrar ein heil del desse fjellsauene, men nokre er heilt stabile på Hundeheia. Eit par av søyene med lam ser eg kvar gong. Elles var det lite liv å sjå på denne kveldstunda. Berre heipiplerker i rikt monn.

På slike kveldsturar får eg av og til kjensla av å ri inn i solnedgangen når eg spring ut igjen. Nesten som i ein god gamaldags cowboyfilm. Det er jo fantastisk flott med kveldssola der ute i vest, havet bada i sølvskimrande lys, blå himmel, den blå Dalsfjorden, grøne bøar ved fjorden, gullys på landskapet bak meg, og skarpe konturar på dei flotte fjella rundt. Eit eventyr i panorama. Likevel er det ei eiga tilfredsheit i å springe ned kraftvegen det siste stykket til bilen igjen. I skuggen, med kveldsmørket sigande på.... Det er alltid godt å koma heim.

Fra Heileberget 100811

...And I'm ridin' home