Soloppgang ved varden på Middagsnipa i dag
At vèret skiftar fort er ein klisjè. Men likte fullt er nok det eit passande utsagn, sett dagen i dag i forhold til i går. Medan det til tider var null sikt på fjellet då, var det eit praktfullt skue i dag. Ikkje minst då sola stod opp ved Portafjellet. Som du skjønar tok eg opp igjen akkurat same turen i dag som i går.
Spora frå midt i fjellet og opp var fòkne igjen av nysnø. Det same var det vidare får kanten og austover. Eit nytt tørt lag med pudder hadde sirlig lagt seg i fonner ved knausar og stein. Kunstnarisk utforma på meisterleg vis. Og då sola spegla sine første, vàre og rosa vinterstrålar for dagen over det kvite landskapet, var verket perfekt. Som eit levande under.
Soloppgang ved Portafjellet. Middagsnipa t.v.
Det var heller ikkje spesielt kaldt. Ein nordvestleg bris kjølte rett nok godt ned, men med gode klede var det eit reint velvære. Men spesielt fingrane er alltid eit problem når ein skal operere kameraet under slike fothold. Veit ikkje om mine er spesielt utsette, men kjenslelaus blir eg ofte. Spesielt på høgre tommelen og eit par av tærne. Desse har sikkert fått seg ein smell ein gong...
Eg tok meg god tida i dag. Så fint som det var. Vimsa litt hit og dit, før eg gjekk ut igjen på Indrevågefjellet.
Varden på Indrevågefjellet
Fantastisk fint i januarsola. Lange skuggar og kjølege solstrålar. Kjølege strålar som varma sinnet. Og som fleire gonger før var eg komen ned igjen til kanten på fjellet over Vågeskardet, nesten vekke i eigne tankar. Til og med i halve fjellet ned var det sol no. Stod sola allereie litt høgre berre etter ei veke.... !?
|
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar