Barndomens fotefar

Bakkevatnet den gang då...

Bakkevatnet den gong no....
(med eit insekt som kamerat)

Selet ved Bakkevatnet

Dokka Kalderasnipa og Moldura

Det er ei mektig oppleving å vandre einsam i barndomens fotefar. Å kjenne minna frå somrar då sola alltid skein. Og då alt var mykje større enn i dag. Eg vandra såleis langs Bakkevatnet i Holmedal i kveld. Der eg var mykje i barndoms åra mine. Vi var nemleg kvar sommar i mange år på garden Boge i Holmedal, der bestemor mi kom frå. Og mykje ved Bakkevatnet. Der ein hadde både slåttemark, sel og båt.

I kveld var det eit nydeleg vèr. Litt nordatrekk som susa i grankronene. Sysvorta sang sine melankolske strofer, og eit canadagåspar symde over vatnet med årets kyllingar mellom seg. Nokre sauebjeller lydde av og til i det fjerne. Elles var det heilt stilt. Og så gjekk sola ned bak Dokka.

Ja, det var nesten som det vart litt mykje å kjenne etter kor fort åra har gått. Sterkt, trist, godt og.. stilt... Rare kjensler. Som då eg såg att båten vi brukte til å sette garn frå. Båten eg skreiv dikt om her hitt året. No endå eit par år eldre. På veg tilbake til naturen. 

Den gamle båten eg sit i på første bildet

Det gjer godt å gå i barndomens fotefar. Til gamle minner. Til  minna om mennesker som ikkje er her lenger. Dit pappa og eg hadde kvalitetstid i lag.

Heim igjen sette eg på den siste og blodferske musikken frå heavy metall gruppa Grand Magus, nedlasta frå Spotify, offline på smarttelefonen, og overført via bluetooth til mediaavspelaren i bilen. Tilbake til kvardagen. Musikken er i grunn den same som før. Om tidens tann tek oss alle til slutt.... 

Bakkevatnet 240516

Bakkevatnet t.v.
frå kammen på Dokka