Tett på meg sjølv...

Eg vart nesten litt satt ut på veg på Toreheia i ettermiddag. Ein slags haustleg melankoli iblanda ei lukkekjensle. Litt spesielt kan eg nesten seie. Sikkert eit tema for ein psykolog eller noko slikt. Faktum var likevel at heile fjellet låg bada i gull og glimmer. Den låge kveldssola, som til slutt gjekk ned, forgylte alt. Vatna og havet låg blikkstille så langt auga rakk. Ikkje ein lyd var å høyre. Åleine. Ja, det var ein av desse haustkveldane på fjellet som går inn i minneboka. Ikkje minst at det akkurat var på Yndestadhøgeheia og Toreheia. Området som eg er så glad i. 

Vel, nye haustar kjem, og forhåpentlegvis mange nye år. Uansett er det fantastisk å kunne nyte slike kveldar på fjellet. Kveldar som gjer at ein kjem så tett innpå seg sjølv.... 

Foto Toreheia_Krikavatna 300913