Fantastisk vintertur

Første solstrålene for dagen på Blegja og Storehesten. Foto frå Smørskornova i Rivedal i dag tidleg kl 9.37. Eg vakna som vanleg i 6-tida og kjende etter stoda i venstre kneet. Ikkje så verst. Berre litt stivt. Eg låg 5 minutt og tenkte på alternative turruter. Og fann ut at Smørskornova-Fanafjellet frå Oslandsbotnen skulle bli fint. Stjernene glitra nemleg inn i senga. Så slo det meg at det kunne høve med tida frå det vart gålyst til å komme opp til soloppgangen. Eg stod opp og fekk i meg havregrauten. Det var bekmørkt ute. Det var berre å roe seg heilt ned ei stund. Etter å ha kosa meg med kaffi ei tidleg, stille morgonstund medan dei andre sov, pakka eg sekken, kledde meg og køyrde på Osland. Klokka var akkurat passert 8 då eg kom inn i Botnen. Det var såvidt lyst nok til å gå oppover utan hovudlykt. Minusgradane kjendest kalde. Det var ikkje så mange av dei. Men kombinert med ein frisk austatrekk svei dei godt i kjakane. Eg gjekk berre med ei tynn ulltrøye under den lette Rab Drillium jakka. Og hadde teke på stillongs under softshell buksa. Eg kom meg raskt opp til Botnastølen. Det raude morgonlyset fekk austsida av Skålefjellet til å skine i dei brune haustfargane. Skålefjellet skin i raudt i tidleg morgonlys i dag Botnastølsvatnet glitra av sølv. Bekken frå Porten klukka. Hytta låg med skoddane for. Minne om gamle dagar. Eg gjekk raskt opp skaret til Svelivatna. Stien var delvis frosen. Men ikkje så glatt. Væta som var blitt til is på stein og hamrar måtte eg derimot vere ekstra obs på. Vatna var nesten fylte heilt opp (regulerte). Eg heldt fram sørover vestsida av vatna, og opp i Svelia. Morgonskodda låg trolsk oppe i Vardenova. Nysnø og kaldt såg det ut til. Det var så stilt. Så fredeleg. Ikkje ein lyd frå det lysnande landskapet. Det er som om bagatellar i livet forsvinn slike stunder. Småtteri i den store samanhengen blir ikkje eksisterande... Eg gjekk vidare opp i dalen. Fekk hytta til vèrelaget og Morkstølen i syne. Haustfargane skein. Heldt så opp skaret i sør til oppstigninga på nordsida av Smørskornova. Her kom eg opp i første snøen for dagen. Snøen viska ut fargane. Jamna landskapet. Frå nordsida av Smørskornova ser vi ned i Svedalen. Vèrehytta midt i bildet. Ein bit av Førdefjorden i bakgrunnen. Eg følgde eit hjortetrakk opp på toppen. Så fekk austavinden tak. Det var som is på huda gjennom jakka og den sveittevåte Devold-trøya. Eg måtte berre komme meg fort i skjul og få på meg tørre og varme klede. Frå det flate toppartiet dukka Storehesten opp i aust frå morgonskodda. Eit fantastisk skue! Storehesten stikk opp som ein jakel i aust. Varden på Smørskornova er minimal. Det er nesten ikkje skjul å finne i det heile teke. Men eg hadde ikkje noko val. Kleda måtte av. Det var forfriskande i austatrekkem kan eg vel seie. Eg hadde akkurat fått på meg tre nye lag med klede. Ny ull, Primaloft dun, vindtett "skjørt", ny hue, balaclava og jakke. Likevel følte eg meg lett og ledig. Varmen formeleg seig inn... Då stod sola opp! Perfekt! Akkurat som eg hadde tenkt heime i senga. Sjølv om eg ikkje hadde peiling på kor tid sola stod opp, var det som om naturen sjølv hadde tima det for meg... Soloppgang frå Smørskornova i dag tidleg. Vi ser inn Flekkefjorden. Nesten rett i sør kom den gule, livgjevande kula sakte stigande opp over horisonten. Flekkefjorden låg i skodde. Delvis Dalsfjorden òg. Blåne i blåne i sør. Skoddedottar. Eit lysscenario baud seg fram for dei vidarekomne. Første søndag i advent. Utsyn over vidder, fjell, brune dalar og snø. Snøen ja. Han var rosa i dei første strålane for dagen. Men det var kaldt. Nevane var kjenslelause etter eit par minuttar med kameraet i nevane. Varden er ikkje stor på Smørskornova. Skålefjellet og Svarthamrane i Stongfjorden i bakgrunnen. Snøen skein i rosa farge i dei første strålane for dagen. Eg fann fram dei gode vottane. Men var likevel komen heilt ned og vest igjen til Langevatnet (Holmedal), før eg fekk varmen igjen i nevane. Du kan nesten skrike så vondt som det gjer når følelsen kjem igjen i fingrane. Så blir det varmt. Glovarmt... Hekkelfjellet spegla seg i vatnet då eg passerte. Raudleg i lèten. Vakkert. Romantisk. På nordsida av Hekkelfjellet mot Siklabergvatna gjekk eg ned att i skuggelandet. Det svei i kjakane. Eg blanda meg noko XL1 og fekk i meg noko nøtteblanding. Det gjorde underverk opp bakkane på sørsida av Svarthamrane mot toppen av Mannsskaret. Hekkelfjellet speglar seg i Langevatnet som er delvis frose. Her ute er det utsikt nord igjen til havet, Stongfjorden, Toreheia og mot Osland. Eg såg faktisk at det låg skodde på fjella på nordsida av Stongfjorden. (Eg fekk etterpå vite at Olaug var på Toreheia med Sissel). Og etter oppstigninga i vest mot Fanafjellet seig skodda inn mot meg òg. Det var likevel ikkje mange minuttane det var heilt kvitt, før det letna igjen. Då eg stod der og tok nokre bilder, dukka det opp ein person i vest. Jammen var det ein Stongfjording òg. Ansgar Bjarne i friskt morgondriv! Han skulle oppom Moldura. Vi vart pratande litt om ruter og anna. Det viste seg at han hadde merka ruta han brukar å gå frå Stafsnes. Det var den retningen eg var tenkt å gå ned i dag òg. Han sa at der var det berre han og hjorten som gjekk. Så etter å ha preika litt der i kulden (kulde og sveitte er ein dårleg kombinasjon), tok eg ned på vestsida av Langevatnet (Stongfjorden) og fann løypa hans med ein gong. Og lat meg slå fast: Ansgar Bjarne har gjort ein kjempejobb med å merke ned igjen her. Ansgar Bjarne på Fanafjellet i dag. Enkelte gonger går det troll i ord. Merkelege greier. For då eg kom vest om Langevatnet og litt nord ned i lia, sprang det opp 7 hjortar. Eg veit ikkje kven som kvapp mest, eg eller hjortane, men eg greidde til slutt å rote fram kameraet og festa tre av dei på brikka frå litt avstand. Eg var vel ikkje meir enn omlag 50 meter i frå dei då dei sprang opp. Siste karen som forsvann over kammen var ein flott kronhjort! Flott oppleving! 7 hjortar skvatt opp framfor meg på høgste fjellet. Her tre av dei i full fart på eit dårleg zooma bilde... Eg fann enkelt vegen ned igjen til Stafsnes ved å følgje den gule merkinga og vardane til Ansgar Bjarne. Kjempeflott! Vel nede igjen henta Marie meg på Stafsnes og køyrde meg på Osland etter bilen. Takk Marie... Turen i dag tok ca 5 timar. Inkludert fotografering. Det er ein av dei betre på lenge. Det å oppleve soloppgangen på fjellet er noko relegiøst over. Iallafall no når ho er på sitt lågaste. Vi er så heldige som har ein slik natur rundt oss som vi kan nyte om igjen og om igjen. Ein blendande luksus. Eg er priviligert som har høve til å nyt(t)e deler av livet slik.

Fra Smørskornova_Fanafjellet 291109