Utgreiingsprogram for 132 kv kraftlinje frå Lutelandet til Grov

Utsikt mot Kyllaren frå Eidselva på veg til Kalderasnipene nord om Dokka - kraftlinje frå Nordeide i området?

Utgreiingsprogrammet for 132 kv kraftlinja frå Lutelandet til Grov ligg no tilgjengeleg på NVE sine nettsider.
Bakgrunnen for utgreiingsprogrammet kan du òg studere på heimesida .

Her ligg klipp frå aktuelle trassèval:

• Et alternativ med parallellføring av 132kV ledningen på sørsiden av eksisterende 66/22 kV
linje (sør for skytebanen og Hellesetvatnet), jf forslag fra Askvoll kommune, Kari
Margrethe og Anders S. Ringstad og Jostein Erikstad.

• Traséjustering av alternativ A1m bort fra strandområdet ved Bakkevatnet, jf innspill fra
Askvoll og Holmedal jakt- og fiskelag.

• Et alternativ til A2 hvor ledningen planlegges litt lenger øst, midt mellom husene på
Ringstad og husene på Helleset, jf forslag fra Sogn og Fjordane Turlag.

• Et alternativ hvor ledningen planlegges nærmere Eidsfjorden fram mot Furefjellet med
videreføring langs Stongfjorden via Vågeskardet. Alternativet forutsetter at Markevatn
transformatorstasjon flyttes nærmere sjøen/nord for Øyravatnet.

• Et alternativ i vestlig retning fra Markevatn transformatorstasjonen, gjennom Vågeskardet,
på østsiden av Oslandsvatnet, over/forbi Botnastølsvatnet og Svædvatnet, forbi
Rivedalskletten og vestover i A1l til Ringstad, jf forslag på folkemøte i Askvoll og fra
Sogn og Fjordane Turlag. Alternativet forutsetter at Markevatn transformatorstasjon flyttes
nærmere sjøen/ nord for Øyravatnet.

• Justering vestover eller sørover av alternativ A2, hvor ledningen er planlagt ved
Stongstølen og Oslandsbotn, jf forslag fra Askvoll kommune og Askvoll og Holmedal jaktog
fiskelag.

• Et alternativ fra Nordeidet via Svædvatnet og videre nordover til Oslandsbotn hvor A2
følges til Markevatn. Et alternativ fra Nordeidet til Stordalen hvor alternativ A1j følges til
Markevatn, jf forslag fra grunneierne på gårdene Gjerde, Stang og Stafsnes i Stongfjorden.

Eit stort spørsmål er likevel - treng vi egentleg denne linja? Truleg blir Gjøafeltet forsynt med straum frå Mongstad..Og vindkraftprosjekta både på Lutelandet og i Solund er kontroversielle. Pr i dag er dei vel truleg heller ikkje lønsame.
...så kva skal vi med linja då...?

Eg skal ikkje kommentere vedlagde alternativ no. Mine synspunkt er vel kjende for dei fleste frå før. Eg stiller meg bak turlaga sitt syn. Utgangspunktet vårt er at verdifulle naturområde, som ikkje er skjemde frå før, i størst mogeleg grad blir skjerma for den nye kraftlinja. Då seier det seg sjølv at SFE bør ta ei enkel vurdering av enkelte av alternativa. Konsesjonssøknaden blir då truleg to eller tre av trassèane ovanfor i prioritert rekkefølge. Eg reknar med at dette truleg er klart rundt nyttårstider sidan dei har det travelt...!?

Alle kan ikkje gjerast til lags i denne kraftlinjesaka. Eg har likevel god tru på at SFE finn beste løysinga totalt sett, og skånar mest mogeleg inngrepsfri natur oppe på fjellet.
Vi har lite igjen av det på Askvoll-halvøya.

Merking og etikk

Agnar og underteikna rett aust for Nipevatnet

Eg hadde nokre meldingar med Agnar i dag som utløyste litt diskusjon oss i mellom.
Eg veit han likar å pirke bort i meg når eg kjem med idear om eitt og hitt:-)

Det har seg slik at eg før om åra har gått ein del på Rinda (Stongfjorden) med hovudlykt i mørkna om vinteren. Det er jo ikkje særleg langt opp dit. Det er bra sti og lite problem med å finne vegen. Eg har no fundert på å gå vidare opp på fjelltrim-posten på Skylefjellet i mørkna. Det er sti eit stykke forbi Rinda, medan siste stykket mot toppen er utan sti, men med nokre spreidde vardar. Både stien og vardane forsvinn sjølvsagt når det kjem snø, så slik sett er det verre og truleg litt utrygt å gå heilt opp på posten i mørkna utan noko slags form for merking. Det er greitt så lenge som ein kan sjå spor og skispor, men det er ikkje alltid det er forhold for dette ute hjå oss. Spora kan dessutan snøe ned og fyke igjen medan ein er oppe ved toppen. Det er sjølvsagt lite triveleg å ikkje kunne orientere seg - spesielt i mørket.

Eg har difor fått tak i ein del gamle vegstikker av bambus med refleks på som vegvesenet brukte tidlegare. Eg tenkte at ved hjelp av hovudlykt kunne desse vere tenlege med "å lyse opp vegen" siste biten mot toppen. Eg har sjølvsagt tenkt å kappe desse på lengda. Meininga er å ikkje plassere dei altfor nær kvarandre heller, slik at "spenninga" med mørket blir teke vare på .....Dette kan dessutan vere eit "agn(ar)" for fleire til å komme seg ut av sofaen i mørketida òg. Fleire som går på fjelltrim-posten på Skylefjellet har stilt seg positive. Sjølvsagt skal stikkene takast ned seinare i vinter når lyset kjem tilbake, så tiltaket er jo heilt reversibelt! Stikkene er då vekke når sauene blir sleppt på beite. Og hjortejakta er vel snart ferdig, er den ikkje?

Spørsmålet er: kan dette kallast miljøvennleg? Det er sjølvsagt eit poeng at stikkene med refleks på er eit framandelement oppe på fjellet. Men eg er vel av den oppfatning at det positive med å komme seg ut, og opp også i mørketida må vege tyngst? Det er ikkje så mange som går her oppe på denne tid heller som ville ta anstøt. For å dra dette litt lenger, så er vel ikkje skitrekk med sine "lanterner", lysløyper o.l. særleg miljøvennlege heller? Men dei er vel likevel i all hovudsak sett på som noko positivt som får folk ut på ski og i aktivitet også no i mørketida.

Eg trur difor at den miljømessige sida av dette må vike for den positive gevinsten det er å bruke fjellet også på denne tid av året, også etter at det er mørkt. Det er ikkje alle unt å ha eit skitrekk eller ei lysløype i nærleiken heller.

Dersom nokon har synspunkt på dette miljø-spørsmålet så skriv gjerne ein kommentar.

Epilog.

Etter å ha lese Liv sitt innlegg, finn eg grunn til å presisere at eg sjølvsagt ikkje tek noko form for ansvar om det skulle vere nokon som tutlar seg vekk eller går seg utfor fjellet i mørkna rundt Skylefjellet. Vegstikkene og refleksane er berre ei hjelp til å orientere seg. Ansvaret ligg som alltid på den enkelte som ferdast i fjellet.

Heftig på Skylefjellet

Mobilbilde av Nordryggen på Toreheia og Yndestadfjellet i sol i går

Du verden for eit gòv vi vakna opp til i dag...I halv seks tida riste huset! Sterk nordvest kuling med storm i kasta, og sludd! Nesten moro å stå innafor glasruta og sjå ut....

Eg brukte morgontimane til ei lita rokkering av møblane i stova. Eg hadde nemleg kjøpt ny flatskjerm-tv dagen før som julepresang til oss. Ein Panasonic, Plasma som er (nesten) klin umuleg å oppdrive....! Tv-ane no til dags tek større plass i lengda og mindre i breidda enn tidlegare. Den gamle var 14 år gamal og filmar viste seg som ei smal stripe midt på skjermen. Eg måtte nesten sitte klin opp i for å skjøne kva som føregjekk. For ikkje å snakke om tekstane som nesten var uleselege for ein middelaldrande fyr. Så ei viss justering av møblementet måtte til. Eg trong naturlegvis større tv enn Kjell;en, som har 32 tommar..:-)) Vi gutane har i grunn stått stille utviklingsmessig:-)
Etter at den nye tven kom på plass er det omlag som å sitte på tribunen å følgje fotballkampane. Denne utviklinga har iallefall ikkje stått stille...!

Etter denne seansen fann eg likevel ut at det kunne vere greitt å komme seg ut litt. Fjellturane vil sjølvsagt ikkje gå på bekostning av den nye tven.:-)
Værste nedbøren hadde visst gitt seg.
Eg valde likevel berre å ta turen på Skylefjellet. For det var for langt på dag til nokon lengre tur. Det bles garantert skikkeleg oppe, men det var eg van med etterkvart.

Det ligg endå lite snø i fjellet her ute. Enkelte fonner må ein rett nok gjennom, men dei er ikkje store og heller ikkje særleg djupe. Eg har ikkje vore over ca 500 moh denne helga, så det er mogeleg det ligg litt meir snø høgre oppe. Men sjølv oppe på Moldura på 861 moh såg snøen stort sett ut til å vere avblesen.

På toppen av Skylefjellet bles det noko vanvittig som så ofte før. så både hender og knær måtte nyttast for ikkje å bli blesen overende! Eg brukte ordet ekstremt til Agnar. Han spurde kva eg la i det - han er van med at dalingane overdriv litt - eg sa som sant var at når eg held på å bli blesen utfor fjellet er det ekstremt.
Fruen som kom opp seinare meinte det var uforsvarleg å gå åleine, men den var no vèl dryg då...Har jo vore ute ein vinterdag før..!

Det vart reint folksamt etterkvart i dag. På veg heim igjen traff eg først Fruen og Anita, så Gisle og Kjell og tilslutt Nina frå Askvoll med turkompis. Trur dei sette pris på å få litt inside information om forholda oppe.

Obs. obs. framover - mørket kjem utruleg brått på ein. Du kan fort starte for seint på dag på slike relativt korte turar òg. Eg mørkna ute ein gong på Stølsfjellet i Rivedal i fleire minusgrader, i snø og utan ski var dette ikkje noko særleg moro - ikkje minst for dei som sat heime og uroa seg. Det er difor eit godt tips å putte ei lommelykt eller hovudlykt i sekken på denne tid av året. Gjerne to òg fordi batteria ladar seg veldig fort ut i kulden. Det er heller ikkje så lett å skifte batteri når det er mørkt.

Dette er noko ein må vere obs på når det gjeld mobilen òg. Det er absolutt ein fordel å halde mobilen/batteriet nærast mogeleg kroppen. Ein sikker plass er å putte mobilen i trusa når den er utlada. Høyrest kanskje litt morsomt ut, men på denne måten kan ein kanskje få nok batterikapasitet igjen til å få sendt ei livsviktig melding.

Frå kjøkkenvindauget såg eg i kveld at siste bilen fòr frå parkeringsplassen på Røysa godt etter at det var mørkt. Med nattsyn og skogsveg ned siste stykket gjekk vel det greitt. Så alle er nok komne ned igjen i god behald etter lufteturen - sikkert like raude i kjakane som eg...:-)

Mobilbilder på Skylefjellet 2511-07

Klede i fjellet om vinteren

Agnar i snøføyka på Blegja

Eg fann ein del tips til utstyr om vinteren, og kunsten i å halde seg varm i fjellet på denne tid av året på ei av dei faste websidene eg les. Når eg kallar dette for kunst er det fordi det er ein klar fordel å ha minst mulig på seg pga. sveitte, vekt og å kunne lee seg på den eine side, og på den annan å halde seg varm. Eit tips som er nytt for meg er å bruke tynne syntetiske sokkar med plastikk utanpå innerst, og ullsokkar ut igjen på. Dette for å halde på varmen samtidig som ullsokkane ikkje blir klamme. Dette skal visst vere mykje nytta på polare ekspedisjonar. Væte er jo det værste som finst i kulde, og ullsokkar held dårlegare på varmen når dei blir våte/klamme.

Eg er godt nøgd med smartwool sokkar som er nytta på ekspedisjonen beskrive i linken ovanfor. Eg har to par av desse. Dei er varme og behagelege på foten.
Eg har òg kjøpt to par Bridgedale sokkar. Desse har eg ikkje fått testa skikkeleg. Men dei er iallefall særs gode på foten. Dei virkar dessutan gnagfrie!

Solbriller av Cebe merke er eit godt val. Eg kjøpte desse brillene på Sporten i fjor og er godt nøgd med dei. Etuiet inneheld fire forskjellige fargar og styrke mot UV stråling i glasa. Du skiftar styrke på nokre sekund. Du får òg etui med briller som passar til fleire forskjellige behov - alt etter om du sit på fortausrestaurant eller er høgt til fjells om vinteren.
Som du ser i prislista er prisen heller ikkje avskrekkande.

På Marmot si heimeside finn du utstyr til ekstremt bruk i fjellet vinterstid. Både ytterklede, huer og hanskar ser eg er nytta på ekspedisjonar i Himalaya. No har sjølvsagt Bergans og Arcteryx godt utstyr til vinterbruk. Desse er òg nytta i ekstreme ekspedisjonar. Her er sjølvsagt ein flom av andre leverandørar i tillegg!

Hagløf har ei lett bukse til bruk under tøffe forhold. Eg har ei vindtett og nokolunde vasstett Bergans bukse som er bra. Men sjølve isolasjonsevna i kulde kunne ha vore betre. Eg vil difor ta ein nærare kik på denne Roca Pant buksa til Hagløf.

På Hagløf si heimeside finn eg dessutan ein god del tips for klede og utstyr som er nyttig. Du finn og nokre grunnreglar for bekledning på Bergans si side.

Om ein ikkje har alt i hovudet på utstyrsfronten til ei kvar tid, kan det vere nyttig å vite kvar ein kan finne info når ein skal pakke sekken, eller når det er tid for å ønskje seg noko til jul:-)

No forventar eg sjølvsagt tilbakemeldingar om utstyrshysteri! Det får no so vere. Det viktigaste er å halde seg varm og lett kledd - kva måte det skjer på, og kva utstyr ein vel, er sjølvsagt individuelt betinga!

I ettertid har eg funne denne artikkelen det er verdt å ta med seg.


Vardenova i bitande kulde, skodde og snøfòkk med Agnar som fotograf
(Lynet har rasert varden!!)

Ruskeveir på Skålefjellet og flott tilstelling i koselege gapahuken

Seinhaust på Skålefjellet

Truleg har Peter og eg litt Harry Potter dilla for tida. Vi har begynt på fjerde boka no. Ein tjukk murstein! Vi las iallefall ein time i senga i dag tidleg òg, før vi stod opp!
Fruen var raskt på beina òg i dag, så vi åt frukost ilag. Klokka var allereie over 8.

I dag skulle det nystarta Barna;s Turlag i Askvoll ha tur til gapahuken i Gjerdedalen. Eg avtalte difor med fruen om å gå på Skålefjellet først, for så å ta med meg arrangementet i gapahuken etterpå. Dei skulle gå frå Stongfjorden kl 13, så då heldt det fint med tida.

Eg køyrde heimifrå før halv ti og sette bilen ved fotballbana. Det var lett yr i lufta og noko vind. Eit lett skoddedrag kom og gjekk ved toppen av Skålefjellet, 767 moh. Turen opp frå bana går først på traktorvegen til Pål opp i dalen eit stykke. Nesten i enden av vegen står skiltet til Nipebu. Stien vidare føl den merka løypa nesten til toppen av Mannskaret, som ligg på høgdedraget mellom Stongfjorden og Holmedal. Her tek trasèen av beint aust og opp til Skålefjellet i skåra som kjem ned. Du tek av rett over elva frå Skålefjellsvatnet. Stien er godt varda opp, men ikkje DNT-merka.

Det var ganske blautt i dag som på Skylefjellet i går. Yret og regnet gav seg omlag halveges oppe ved Alteret. Men det var veldig dunkel belysning som gjorde fotograferinga vanskeleg. Det låg ein del gamal snø og fonner som måtte forserast på veg frå skaret og opp. Snøen var som vårsnøen, heilt blautt og rakk til knea fleire plasser. Ganske tungt å gå bratt oppover når det er slike forhold. Men med ein pust i bakken gjekk det egentleg heilt fint (glad for eg har vore mykje i Losjen å sykla i haust...)!

I dag hadde eg teke med meg bytekle og ullgensar. Desse kom godt med på toppen då Devold ulltrøya eg hadde under jakka var kliss av sveitte. Det er jo alltid ei utfordring å kle av seg til skinnet på toppane når ein kald kuling riv deg i skrotten, men det gjer ekstra godt etterpå med nye, tørre ullklede - ja, og så ny god hue òg då (eg sparar alltid den best til toppen er nådd!)! Ein psykologisk stimuli som gjer at eg finn ekstra styrke...

Etter å ha skifta og fotografert litt, bar det ned att same vegen.
Det er fin utsikt mot Stongfjorden og havet på returen som gjekk utan problem.

Eg traff Gisle S. nesten nede igjen ved traktorvegen på veg oppover.
Det var ei stund sidan han hadde vore på Skålefjellet, så vi preika litt om forholda der oppe.

Eg hadde tima det ganske godt med tidspunktet Barnas Turlag skulle vere ved gapahuken. Pål, som eig gapahuken, var allereie på plass då eg gjekk oppover om morgonen. Han hadde stelt veldig fint i stand med skinn å sitte på i benkane og flotte oljelampar som brann rundt omkring, då eg kom ned igjen. Utruleg koseleg! Så etter å ha prata litt med Pål kom turfølgjet. Dei var ein god gjeng med ungar og foreldre, bort i 50 stykke, som må seiast å vere svært bra på ein sein, ruskete haustdag.
Det vart leikar ved elva og gratis pølse og brød på svoltne ungar.
Topp tilstelling. Arrangørane ved m.a. Anita R. må få strålande karakterar for dagen.

Skålefjellet og Barnas Turlag i Gapahuken 181107

Snøsmelting på Skylefjellet

MMS. Glødande fargar ved Mangevatna i dag tidleg

Peter og eg vakna på likt i dag klokka halv sju. Er han først vakna er det komplett umogeleg å få han til å sove igjen. Kvelden før var vi komne til nest siste kapittelet i Harry Potter 3, ulideleg spanande for katen kan du skjøne. Det var vanskeleg å få han til å sove etterpå so øsen var han. Eg kom difor på at vi skulle avslutte boka medan vi låg der i senga. Så kunne mora få sove skjønnhetssøvnen sin medan vi karane hadde meir spanande ting å utrette....Eg føreslo dette for Peter. Trur neppe eg kan hugse eit meir fornøgd ja då han svarde - toneleiet begynte liksom høgt oppe på g-nøkkelen før det sakte dala nedover skalaen. Det var som om han nettopp hadda pakka opp ein julepresang og fått det han hadde ynskt seg aller mest! Morsomt! Vel, det tok ein time og eit kvarter før boka var utlesen. Spanande var det for gamle far òg, men som oftast ender det jo godt då...:-)

Etterpå stod vi opp og fekk i oss frukost. Etter ei stund kom mora òg tutlande, så då kunne far endeleg få på seg nokre fjellklede å komme seg avgarde til fjells. Skodda låg langt ned mot fjorden, så det var ikkje vits i å dra avgarde på noko større utfordring enn opp på Skylefjellet.

"Trimturen" opp dit gjekk heilt fint og greitt (eg har jo gitt ein lovnad om ikkje å nemne vind igjen på ei stund, men eit bitte lite unntak..det bles så eg klart greidde å fote meg på toppen).
Fekk såvidt sendt ein MMS med gjennomfrosne fingrar som lydde noko sånt som: "vått og kaldt og breiflabb overalt" - trur det måtte vere historia frå i går om å vere "kald som ein fisk" som låg i bakhovudet...:-)

Det er noko blautt i terrenget etter alt regnet og snøsmeltinga. Men det er ikkje noko problem når fottøyet er av ypparste klasse.

Fin tur med herleg dusj etterpå gjer meg lett til sinns.
Godt samvit får eg òg av denne økta når eg igjen finn sofakroken og pcen!

MMS Skylefjellet 171107

Storm frå nordvest

Det bles ofte friskt om øyra på Staveneset
(Dette er tredje og siste episode om vind i denne omgang)

Bulendingane kallar ofte folk inne frå fjordane for "fjordkall". Underteikna er vel framleis å finne i denne kategorien. No har eg, når sant skal seiast, litt maritim erfaring frå 15 månader i Marinen på kanonbåt og frå Sjøheimevernet i ein "halv mannsalder".

For nokre år sidan disponerte eg òg (og pussa på!!) ein flott mahognybåt eit par års tid som onkelen min eigde, men utan navigasjonsutstyr "torde" eg meg vel aldri lenger enn opp til Florø og ned i Sula...:)

Som dei fleste veit er eg i dag den stolte eigar av ein 14 fots plastbåt som kòstar bra av garde. Denne ligg trygt i båthamna i Stongfjorden. Eg har difor relativt kort veg ut i havgapet til øyar, holmar og skjer. Turar ut hit sommarsdagen er ei fantastisk naturoppleving. Eg føler meg fri som fuglen når eg kan segle rundt øyane på ramsalt, blikkstille hav! Fleire gonger har eg rett nok fått køyrt meg skikkeleg i havgula, eller når det har blese opp frå nord. Når "småjolla" mi er meir i lause lufta enn nede på bølgetoppane, er det brått ikkje fullt så kjekt lenger! Og utan nyrebelte er det ein prøvelse...:-)

Utan samanlikning forøvrig, stod eg òg ein heil del til rors i Marinen i min pure ungdom. Fort gjekk det her òg, marsjfarten låg vel på 32 knop. Blant holmar og skjer er dette styggfort...!
Men, heldigvis får eg seie, var skipssjefen innafor ein radius av ei armlengde...:-)

Dei siste åra har eg fått segle ein del med dei hurtiggåande- og taxi-båtane frå Florø og Askvoll til øyane ute i havet m.a. Bulandet. No sist til Batalden. Det er dessutan ein flott måte å reise med ekspressen til Bergen frå Askvoll.
Eg let meg stadig vekk beundre av sjøulkane som står til rors på desse båtane. Anten dei er åleine om ansvaret eller ei. Med den største sjølvfylgje, i storm og uveir, manøvrerer dei båtane inn mellom holmar og skjer så sjøspruten står. Inn gjennom trange sund og over leirgrunnar med full fart, utan å la seg vippe av pinnen...Stål i bein og armar, slike gutter vil vi gjerne ha (fritt omsett:-))..! Eg blir nesten nervøs av å følgje konturane på holmane og skjera som susar forbi og nesten skrapar skutesidene...

I stille stunder har eg filosofert litt over dette. Og eg trur faktisk det har lært meg noko. For det første har jo desse sjøulkane opparbeidd seg erfaring i det dei balar med. Erfaring er viktig i alle samanhengar. Ikkje minst gjeld dette i fjellet, spesielt om vinteren. For det andre trur eg òg det er viktig å stå fast i trua, anten det gjeld båtføring, naturvernspørsmål med påfølgjande avisskriveri eller når det stormar som værst i livet på det personlege plan. Det nyttar ikkje å nøle når du fær forbi skjera i 30 knops fart. Det er heller ikkje så lurt å skifte meining då - båtar går dårleg på land! Men ei grunnstøyting kan jo òg gje erfaring....utan å gå nærare inn på det no, har underteikna fått oppleve det eit par vende...!

Sist, men ikkje minst, så trur eg det er viktig å behalde fatninga og roen når det stormar om øyra eller vegen framover blir borte. Uttrykket "kald som ein fisk" står jo skrive i panna på sjøfolk. Eg har opplevd kor viktig det kan vere å opptre slik fleire gonger i fjellet, når skodda har segje på og konturane i landskapen og stien brått er borte. Då nyttar det ikkje å få panikk å springe rundt i vilska og "tåkeheimen"....

Nei, då må ein sette seg ned - få opp blodsukkeret med ein sjokoladebete, noko å drikke og tenke over situasjonen. Truleg lettar det for auga etter ei stund og du ser klart igjen. Hvis ikkje må du føreta eit vegval og halde fast på det.

Sjøulkane ute i hava, som dei seier ute i Bulandet, har mykje å lære ein fjordkall!

Eit nytt fartsvidunder

Stongfjorden i låg haustsol rett innom Yndestad

For cirka eitt år sidan kom han Svein frå E-verket og innstallerte ny straum-målar i huset. Ein "Kamstrup" modell som verkeleg glinsa i sølvskimrande grå metallic! Den virka på meg som ein racermodell og fort gjekk han òg...:-)
Mykje fortare enn den gamle modellen vi hadde - tykkjer eg. Digital måling av gjennomsnittsfart og avstand frå A til B...
Ja, på meg virka dette som det ultimate fartsvidunder...

Men trur du ikkje at dei no har kome med 2008 modellen? Den er allereie klar for levering i slutten av november! Selgaren kjem visst 21. denne månaden med vidunderet. Så eg har vel ikkje noko val. Må nok ha siste modellen når den er komen på markedet...
Interiøret er visst stort sett det same som fjorårsmodellen, men utsjånaden er endra og ny metallic er på plass... og klar for endå større fart...og endå større driftsutgifter!
Ei ny finesse som er forma som ei antenne kan visst òg sende fartssignala opp til trafikksentralen på Sandane i ein fei. Så her kan dei automatisk og kontinuerleg lese av farten.

Men er no 2008 modellen eigentleg eit framsteg? Eg meiner eg fint kunne ha klart meg med den gamle, ja, den eldste modellen eg hadde for nokre år sidan fungerte jo heilt fint den òg! Den var grei nok for meg... Forbruket på den var jo mykje billegare og! Ja, og kva kostar ikkje den nye i innkjøp? Blir heller ikkje noko mindre Co2 utslepp når dei skal lage den nye heller...

Vel slik er visst livet..Eg har ikkje noko val. Eg må vel berre halde meg oppdatert på det nyaste som finnst på markedet. No håpar eg berre Kjellen, naboen, ikkje får same 2008-racermodellen som eg. DET ville no vere fortryteleg!
For det kan no vere kjekt å vise fram det nye vidunderet som har alt dette fancy utstyret òg! Kan det ikkje?

Tøffe forhold i fjellet framover...

MMS: Rennefokk, snø og kuling på Skylefjellet

Tanken på nokon lengre tur vart raskt sløkt då eg vakna i halv sju-tida i dag og høyrde vindkulene og såg snøen utanfor soveromsvidauget. Eg kunne heller ikkje sjå konturane av Skålefjellet på grunn av skodda. Så her var det berre å kroe seg godt i hop under dyna igjen. Eg låg såleis å vrei meg i senga ein times tid til før eg sto opp med ungane (Hanna som eg er bestefar til var på helgabesøk).

Det såg framleis lite lysteleg ut ute då. Og veirmeldingane kl 8 gav klar beskjed om nedbør og vind opp i liten storm om ettermiddagen. Men nordaveir på kysten er ofte lunefullt. Det skiftar veldig fort frå skodde, vind og byer til strålande solskinn og tilbake igjen.
Så etter å ha fått i meg havregryna og eit krus kaffe, gått rundt stova eit par gonger og kikka ut glasa, bestemte eg meg for Skylefjellet. Her var eit lite veir-vindauge på gang. Sjansen for at det vart verre utover dagen var òg openbar.

Turen på Skylefjellet er ikkje akkurat nokon høgfjellstur. Det er heller ikkje langt, 2-3 timar alt etter form og forhold (les: snø å bakse i...). Men her er særs veirhardt. Nordaveiret kjem rett inn frå Stavfjorden. Så òg i dag. Ein skikkeleg, kald kuling møtte meg over Rinda. Endå verre var det oppe ved Mangevatna. Rennefokket sto som eit gòv over rabbane. I sørhellingane for desse låg fokksnøen til nesten opp under knea. Enkelte plassar, eg måtte over, hadde snøen fokka seg slik til at den faktisk gjekk opp på låra...

Når veir og vind er på denne måten er det ein klar fordel å halde seg på steinryggane i terrenget. Desse er ofte avblesne. Men ver obs, steinane er ofte isete. Det kan bli skjebnesvangert å bli liggjande att i snø og kulde med brot etter eit fall. Men det er ikkje alltid det let seg gjere å gå på desse steinryggane heller. Så det vart litt baksing i nysnøen fleire stadar opp i dag.

På denne turen tok eg i bruk La Sportiva fjellskoa eg kjøpte i sommar for første gong. Eg hadde spart dei til haust og vinterføre. Det er sjølvsagt forbunde med større risiko å gå i fjellet om vinteren enn om sommaren på mange måtar. Sko og mønsterdjupne på desse er difor av vital betydning. Eg har i eit innlegg 3.april skrive litt om Icer;s isbroddar og kor viktig dei kan vere å ha med i sekken om vinteren. Hvis du ikkje får tak i dei i din lokale sports-forretning kan du bestille dei her

Ved toppen av Skylefjellet, som er eksponert for veiret i alle retningar, var det skikkeleg utriveleg i dag. Det var utenkjeleg å bruke noko meir tid ved varden enn å skrive seg inn i fjelltrim-boka, for så å komme seg der i frå og finne meir ly for vinden og fokket.

Lenger nede i bakkane traff eg på eit fylgje på 4 stykke frå Askvoll som ville same vegen opp som eg hadde gått. Dei var glade for at det no var trakka spor.

Nede att på Rinda over Yndestad, tjukna det skikkeleg til igjen. Det bles og snøa noko utruleg. Eg kom meg difor raskt ned bakkane og heim igjen, glad for at eg starta turen så tidleg.
Tankane gjekk likevel til tur-fylgjet som truleg var i området ved toppen.
Dei ville få køyrt seg skikkeleg i skodda, kulingen og fokket....Men, eg har ikkje høyrt noko anna enn at dei kom seg ned igjen....

Ein ting er sikkert. Det er tøffe forhold i fjellet framover vinteren! Og ein treng skikkeleg utrustning også på relativt korte turar. Turar og toppar som ligg to-tre timar unna, som ein spring opp på i shorts om sommaren/hausten, kan utvikle seg til reine marerittet med snø, vind, mørke og kulde før ein får sukk for seg.
Dette må ein ha i bakhovudet når ein planlegg turar i høgda framover.

Det er ingen kjære mor i fjellet no lenger!

MMS Skylefjellet 11.11.07

Eit eldorado av flotte turopplevingar

Du forstørrar bildet ved å klikke på det - for endå fleire detaljar kan du lagre det ved å høgreklikke

Oversiktsbildet er teke rett under toppen på Driveknolten 727 moh på Fløyen førre sundag. Bildet viser utsikt mot nordaust hvis du ikkje er særleg kjend.

Frå venstre ser vi toppane Eitrenipa, Blegja i skodde (diverre), Nordre og Søndre Kringla i midten og Laukelandshesten. Storehesten ligg bak i skodde og Skålefjellet (Gaular) ser du i høgre bildekant bak Laukelandshesten.

Skal prøve å forklare litt enkelt om nokre av turstiane i området.

DNT-løypa frå Nipebu til Massbu går frå venstre bildekant og føl dalsøkket til Krokavatnet midt på bildet og vidare mot nord(venstre) igjen under Kringla og opp søkket (Eitreskaret) mellom Eitrenipa og Nordre Kringla. Den merka stien går så vidare austover til Massbu. Det er fint å halde fram vidare mot Bygstad. Aust om Hestadstølen kan du ta opp skaret på sørsida av Skålefjellet (Gaular) og ta med dette før du held fram vidare mot Bygstad. Dette er neste trinn i ruteopplegget til DNT kalla "frå Hav til Bre".

Det er ein flott tur å gå på Eitrenipa frå Markavatnet og Leknesvatna. Dette er eit relativt lite kjent turområde av ypparste kvalitet. Idyllisk til tusen. Du føl nordenden av første Leknesvatnet på bra sti, til midt på vatna der desse er delt av ei elv og over brua til sørsida av andre vatnet. Du går deretter opp den lange grasbakken vidare mot sør når du er komen i enden av vatnet og opp mot skåra mot toppen (synbar frå vatnet). Leknesvatna er to vatn med eit par meters høgdeforskjel. Her er nydeleg ved elva som deler vatna. Diverre ser du berre tuftene og steinmurane etter Leknesstølane i søre enden av andre vatnet (du verden kor flott det hadde vore å fått sett opp att ei hytte eller eit sel her)!

For å komme opp på toppen av Eitrenipa går du den greie skåra (ryggen) i venstre bildekant. Ned igjen kan du gå den liknande, men breiare skåra mot sør og ta ned på DNT-stien mot Nipebu eller Massbu. Du kan lese om turen i linken ovanfor.
Du kan sjølvsagt og gå gjennom Fossedalen til Dalsfjorden og Fossevikja.

(Eit lite obs med denne turen. For å komme opp i Leknesvatna frå Markavatnet føl du sørsida av elva som kjem ned dalen nordaust/sørvest og kryssar elva nesten oppe ved hamrane rett fram. Her går du over elva (varda) og føl stien opp mot dei blankskurde hamrane rett fram (aust). For å komme opp siste hammaren er her sett opp ein løypestreng for å halde seg i opp den bratte skåra. Men denne er berre ca 10 m lang og er grei å komme opp for folk flest. Her er særs idyllisk når du kjem over denne hammaren. Elva kjem ned blankskurde svaberg og lagar fleire lagunar i dei naturlege avsatsane opp mot vatnet. Det er nydeleg å bade eller fiske her (godt med fisk - sjølve Leknesvatna har òg fin bestand av fjellaure av bra storleik). Ei perle av dimmensjonar).

Det er òg fullt mogeleg å gå vidare frå Eitrenipa austover Blåeggja til Blegja og returnere til Rørvika i Førdefjorden eller Standnes/Hestad ved Dalsfjorden.
Dette er ein forholdsvis lang tur som krev litt form. Du bør rekna minst 10 timar på turen. Du kan sjølvsagt også gå ruta omvendt. Eg har gått desse seinare åra. Det er fabelaktige turar.

Ein flott familietur på 4-5 timar er å gå frå Fossevikja på Søndre Kringla gjennom Fossedalen, følg vidare austsida av Fossedalsvatnet til Øvre Fossedalen. Du kjem då igjen i høgre bildekant gjennom dalsøkket til midt i bildet og gå opp under Søndre Kringla. Her er bra sti. Du føl skåra opp mot toppen til høgre sørover). Det er òg greitt å ta seg ned att frå toppen ved å gå opp på Nordre Kringla og følgje DNT-løypa vidare aust/vest. Dette tek sjølvsagt lengre tid.

I gamle dagar gjekk det ei ferdselsåre frå Dalsfjorden og til Førdefjorden og vice versa gjennom Fossedalen og vidare langs vestsida av Krokavatnet (midt i bildet). Dette er òg ein veldig flott tur som eg har gått nokre gonger. Stien nordover er DNT-merka frå nordenden av Krokavatnet og ned att i Markavatnet (går til Nipebu frå Markavatnet). Det skulle vore rydde litt langs stien omlag midt på Krokavatnet, men stien er elles veldig grei å finne.

Dette er berre eit lite utval av alle alternative stiar/løyper i området som det er verdt å gå/utforske. Eit eldorado av fantastiske naturopplevingar ligg og ventar på deg rett utanfor stovedøra.

Du kan kontakte underteikna for vidare opplysningar hvis du har tenkt deg ut på tur i området, og er litt usikker på val av ruter, stiar eller anna.

Magiske Nipebu og Driveknolten

Naustet ved Nipebu ligg fint til i terrenget

Den opprinnelege planen for helga var å ta turen til Nipebu lørdag med overnatting. Men Agnar hadde ikkje anledning å gå denne dagen. Veirmeldingane synte òg dårleg veir først på lørdag, men fint søndag. Det vart difor til at eg kutta ut overnattingsturen og lada opp til søndagen i sofaen heime med mange interessante fotballkampar.

Eg avtalte med Agnar om å treffe han i Stongfjorden 07.45 søndagen. Vi ville ta turen til Nipebu frå Rivedal for å sette båten og kanoen inn i naustet for vinteren. Deretter bestemte vi å ta turen om Driveknolten og fjelltrimposten der, før vi returnerte til Rivedal.

Agnar kom han og vi køyrde ilag inn til Rivedal og tok vegen opp til kraftverket. Islandsponniane til Petteren i Rivedal ynskte oss velkomen ved grinda til vegen opp. Agnar hadde med seg diverse utstyr som skulle opp til Nipebu. Han bar ein tung rull med takpapp til den nye utedoen. Sekken var blytung! Eg sjølv bar opp ein kartong med stearinlys eg såvidt fekk plass til i dagstur-sekken!!

Turen inn Vagstaddalen gjekk greitt. Steinane og berga var rett nok litt sleipe både av væte og frost, så litt obs måtte vi vere kor vi sette skorna. Det er unnasols heile vegen inn på denne tid, då Hundeheia ligg som ein rygg i sør inn dalen. Sola fekk vi ved elveutløpet frå Atlevatnet til Vagstaddalen. På brua over elva her er det fantastisk utsikt både innover mot fjellheimen i aust og ned att dalen. I dag var det spesielt fint då vatnet låg speglblankt og sola nett steig opp vest om Driveknolten (sjekk bilder).

Vel framme på Nipebu fekk vi i oss nokre skiver og eit par koppar kakao. Vi skifta litt sveitte klede og skreiv oss så inn i hytteboka.
Agnar tømde båten for vatn og vi rodde kanoen og båten inn mot naustet og fekke drege desse innomhus for vinteren. Det gjekk veldig lett - kom vekttreninga til sin rett..:-)?
Godt kva som er gjort for vinteren - så slepp ein tenke på det:-)

Vi gjekk so beint sørover og ned ei skår (som Agnar har rydda og frisert:-))frå høgdedraget sør om Nipebu til aust om Atlevatnet og vidare aust om Svartetjønna. Driveknolten på 727 moh ligg rett opp fjellet frå sør. Første bratte stigninga opp på myr og mark er blytung...Etter denne prøvelsen skar vi så litt vestover utom dei værste stupa, hamrane og frosne svaberga og kom oss opp på sjølve høgdedraget rett vest om Driveknolten. Vi gjekk så austover fjellet siste delen mot toppen. Rett før toppen traff vi Sigmund frå banken med selskap av kona og søstera hennar. Vi slo av ein liten prat og prisa dagen.

På toppen var det eit lite vinddrag i lufta, så etter å ha fått i oss ei banan, ei skive og noko å drikke, var det berre å ta vestover høgdedraget mot Høgeknolten. Framme på denne bomma vi på skaret som var meininga vi skulle gå (sørom knolten), men gjekk i staden rett på vestover og hamna ned i nokre stupbratte hamrar og frosne sva...

Vi var litt i stuss på om vi kom oss ned - hamna fram på fleire kantar som bar lukst ut i lause lufta...Det var no fortryteleg å måtte gå oppatt heile den lange bakken til toppen av fjellet! Men vi fann til slutt, med hjelp av litt klatring, ned på stien sørvest om hamrane, i enden av skåra vi egentleg skulle ha teke ned.
Pytt, litt spaning må vi jo ha....
Framme på stien her er det praktfull utsikt ned att til Rivedal og ut Dalsfjorden mot Straumsneset og Holmedal (sjekk bilete!).
Det er mange år sidan eg var her sist, og Agnar hadde faktisk ikkje vore her før, så dette var ei fin oppleving.

Turen nedatt sør i Vagstaddalen og kraftstasjonen gjekk heilt greitt. Her i enden av dalen traff vi att Sigmund med damene. Dei hadde gått ned Vagstaddalen der vi gjekk opp til Nipebu.

Vi hadde hatt ein praktfull 6 timars-tur i fantastisk terreng på ein nydeleg dag! Går det an å ha ein betre allehelgenssøndag....?
Måtte vi berre få fleire slike i helgane framover. Ein styrke for kropp og sjel!

Rivedal-Nipebu-Driveknolten-Rivedal 0411-07